Biografia
Eliza Orzeszkowa, z domu Pawłowska, urodziła się 6 czerwca 1841. Zamieszkiwała Mikołowszczyzne, położoną koło Grodna. Pochodząca z zamożnej rodziny kobieta, została wydana za mąż w roku 1858.
Mieszkając wraz z małżonkiem w Ludwinowie, zaangażowała się w działalność społeczną. Jej działanie skupiło się między innymi na edukacji tamtejszej ludności. W późniejszym okresie, pisarka wyjechała do Warszawy. Jednym z ważniejszych wydarzeń, które miały wpływ na jej życie oraz twórczość było Powstanie Styczniowe. To podczas niego udzielała pomocy Romualdowi Trauguttowi, który stał się później bohaterem jednej z nowel jej autorstwa. Powstanie miało także wpływ na jej życie. Orzeszkowa została pozbawiona ziemi, a jej mąż zesłany.
Pisarka powróciła do Grodna. W 1894 powtórnie wyszła za mąż, za Stanisława Nahorskiego. Jej poprzedni związek został unieważniony. Była także współwłaścicielką wydawnictwa mieszczącego się w Wilnie. Była jedną z kandydatek do Nagrody Nobla. Pisarka zakończyła swe życie 18 maja 1910 roku. Jej ciało spoczęło w miejscu, które przez długi czas zamieszkiwała – w Grodnie.
Charakterystyka twórczości
Debiutowała dziełem „Obrazek z lat głodowych”. Jest to utwór, który pokazuje biedę. Tematyka społeczna będzie bliska pozytywistycznej artystce. Jednym z bardziej znanych dzieł Elizy Orzeszkowej jest „Marta”, która nosi znamiona powieści tendencyjnej. Ważną i znaną powieścią jest „Nad Niemnem”, w którym przedstawiła szereg pozytywistycznych ideałów.
Autorka znana jest także dzięki nowelom i opowiadaniom– w tym „Gloria Victis”, która w baśniowy sposób przedstawia dzieje powstańców. Istotnymi są także utwory takie jak „Dobra Pani” czy „ABC”, które są utworami przesiąkniętymi pozytywistycznymi ideałami. Eliza Orzeszkowa współpracowała także z magazynem „Bluszcz”. Autorka była dwukrotnie nominowana do Nagrody Nobla.