Biografia
Guillaume Apollinaire, właśc. Wilhelm Apolinary Kostrowicki, urodził się w 1880 roku w Rzymie. Poeta miał polskie korzenie, był synem szlachcianki Angeliki Kostrowickiej. Apollinaire ukończył gimnazjum w Nicei, z dalszą edukacją miał zaś problemy, ponieważ nie zdał matury. W 1899 roku zamieszkał we Francji, gdzie zatrudnił się w piśmie „Tabarin”. Od tego czasu dużo podróżował po Europie: był w Niemczech, w Czechach i w Austrii. Poeta miał romantyczne usposobienie i często angażował się w nieudane związki z kobietami. Darzył miłością między innymi malarkę Marie Laurencin i arystokratką Loise de Coligny-Chatillon.
Apollinaire obracał się w środowisku artystycznym, przyjaźnił się z przedstawicielami ówczesnej elity intelektualnej – znał na przykład Pabla Picassa i Maxa Jacoba. Swój pseudonim artystyczny poeta wymyślił w 1902 roku. Użył go, wydając opowiadanie „Herezjarcha”. Kiedy wybuchła I wojna światowa, Apollinaire zgłosił się na ochotnika do armii francuskiej. Na froncie został ciężko ranny w głowę i przeniesiony do rezerwy. Po wojnie ożenił się z Jacqueline Kolb. Poeta zmarł podczas epidemii grypy hiszpanki w 1918 roku.
Charakterystyka twórczości
Apollinaire pomimo swojego krótkiego życia był jednym z najważniejszych poetów początku XX wieku, który znacząco przyczynił się do stworzenia nowoczesnego oblicza poezji. Artysta współtworzył nurty awangardowe, w konstruowaniu języka poetyckiego inspirował się kubizmem i surrealizmem. Pierwszą książką Apollinaire’a były „Wiersze nadreńskie”, wydane w 1901 roku, kolejną zaś „Jedenaście tysięcy pałek, czyli miłość pewnego hospodara”. Najważniejsze tomy poety to natomiast „Alkohole” z 1913 roku i „Kaligramy” z 1918 roku. Z pierwszego z nich pochodzą między innymi tak znakomite utwory, jak np. „Strefa”, „Piosenka niekochanego” czy „Most Mirabeau”. „Kaligramy” zasłynęły z kolei nowatorską formą graficzną, w której tekst znajduje odzwierciedlenie w przestrzennym uporządkowaniu wersów. Poeta posługiwał się nowoczesnym wierszem wolnym, bezrymowym.