Kazimiera Iłłakowiczówna to poetka o bogatym życiorysie. Jej losy z pewnością nie pasują do stereotypu intelektualisty, spędzającego całe życie w bibliotece lub swoim gabinecie. Życie nie oszczędzało poetki – chociaż pochodziła ze znanej rodziny wieleńskiej rodziny Zanów (powiązanej z Adamem Mickiewiczem), to urodziła się jako dziecko nieślubne (w 1892 roku). W owej epoce było to dość stygmatyzujące – w dodatku Kazimierza została wcześnie osierocona.
Na jej szczęście trafiła pod opiekę krewnych, którzy zapewnili jej wyborną edukację. Jako nastolatka miała okazję uczyć się zagranicą – między innymi w Genewie i Oxfordzie. Studia odbyła w Krakowie, badając tajniki filologii polskiej i angielskiej. W czasie I wojny światowej służyła jako sanitariuszka na froncie wschodnim, zaś po odrodzeniu polski zaangażowała się w pracę w ministerstwie spraw zagranicznych. W latach 1926–1935 sprawowała funkcję sekretarki Józefa Piłsudskiego, faktycznego dyktatora kraju. Iłłakowiczówna pozostawała pod głębokim wpływem Marszałka, pisząc o nim wiersze i wspomnienia.
W czasie kampanii wrześniowej, podobnie jak wielu polskich żołnierzy i urzędników, Iłłakowiczówna przedostała się do Rumunii. Tam pracowała dla rządu na uchodźstwie, a pobyt w tym kraju pozostawił pewien ślad w jej późniejszej twórczości. Po wojnie powróciła do Polski, jednak pod rządami komunistów była sekretarka Piłsudskiego nie mogła liczyć na żaden urzędniczy angaż. Żyła więc z publikacji i tłumaczeń – a tych było dość sporo, zważywszy wielojęzyczność naszej bohaterki (oprócz rosyjskiego i angielskiego świetne znała również niemiecki, rumuński i węgierski). Zmarła w 1983 roku. Co szczególnie tragiczne dla pisarza, kilka lat przed śmiercią Iłłakowiczówna oślepła.
Jej twórczość charakteryzuje się prostotą formalną i treściową. Autorka pragnęła pisać wiersze, które będą oddziaływać na czytelnika niejako wprost – bez niepotrzebnych symboli, gier językowych, czy eksperymentów literackich. Ważną rolę w jej dziełach zajmuje tematyka patriotyczna oraz religijna. Utwory poświęcone Bogu zebrane zostały w tomie „Ta jedna nić” (1967). Oczywiście nie wyczerpuje to twórczości autorki, która publikowała od debiutu w okresie Młodej Polski („Ikarowe loty”, 1911), praktycznie do śmierci. Oprócz liryki dla dorosłych Iłłakowiczówna pozostawiła po sobie również wiersze i powieści dla młodszego czytelnika („Bajeczna opowieść o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio”, 1918), a także wspomnienia („Niewczesne wynurzenia”, 1958).
Po wojnie Iłłakowiczówna mieszkała aż do śmierci w Poznaniu. W jej dawnym mieszkaniu znajduje się obecnie muzeum poetki.