Biografia
Józef Baka przyszedł na świat w roku 1707 lub 1706 na terenie dzisiejszej Białorusi. Wywodził się on z zamożnej rodziny szlacheckiej - wiadomo, iż jego ojciec skarbnikiem mścisławskim, właścicielem Śliżyna i Januszewicz.
Przyszły poeta związał swoje życie z zakonem jezuitów, do którego wstąpił 16 lipca 1723 r. W tym czasie kształcił się w Akademii Wileńskiej, a następnie, już po złożeniu ślubów zakonnych (15 sierpnia 1740), uczył w kolegiach jezuickich i wykładał retorykę na Akademii Wileńskiej.
Kolejnym etapem w życiu Józefa Baki była działalność misjonarska. Na pewno uczestniczył w misji duksztańskiej, jaka prowadzona była na terenach dzisiejszej Litwy. Początkowo było to niewielkie przedsięwzięcie, które znacznie rozrosło się dzięki datkom żony Jana Ludwika Platera - nowego właściciela Krasławia. To właśnie dla niego napisał Józef Baka swój pierwszy utwór, czyli panegiryk zatytułowany „Comitia ... honorum Ioannis Ludovici Plater".
W późniejszych latach duchowny - poeta ustabilizował własną aktywność misyjną. Osiedliwszy się w miejscowości Błoń (dzisiejsza Białoruś), uprosił ojca, by ten oddał mu część rodzinnych dóbr. Szybko zostały one sprzedane, a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczył Baka na budowę ośrodka misyjnego (Missio Bakana), którego został zarządcą. W tym okresie często podróżował po okolicznych włościach, nauczając i wygłaszając kazania.
Nie wiadomo, dlaczego Józef Baka przeniósł się do Wilna, gdzie spędził ostatnie lata życia. W dzisiejszej stolicy Litwy na pewno prowadził działalność duszpasterską, lecz brakuje dokładnych informacji na temat tego etapu w jego biografii. Pewnym jest natomiast fakt, iż w 1773 r. Akademia Wileńska uhonorowała go tytułem doktora teologii.
Józef Baka zmarł 2 czerwca 1780 r. w Warszawie. Nie jest znany powód, dla którego udał się do tego miasta. Jako jezuitę pochowano go w podziemiach kościoła Matki Bożej Łaskawej.
Charakterystyka twórczości
Ksiądz Baka pisał zarówno w języku polskim, jak i w łacinie. Był on jednym z najbardziej wyrazistych i oryginalnych przedstawicieli nurtu metafizycznego w rodzimej poezji barokowej. W swojej twórczości łączył motywy religijne, eschatologiczne i moralistyczne z obrazami charakterystycznych zachowań i zwyczajów ludzi swej epoki. Nie stronił on od kolokwializmów, języka potocznego i rubasznego, dwuznaczności i kalamburów, często posługując się prostymi środkami wyrazu - rytmicznymi wyliczeniami, skumulowanymi czasownikami i powtórzeniami . Ponadto jego plastyczna wyobraźnia pomagała mu w kreowaniu wyrazistych i niezwykle ekspresyjnych obrazów.
Iście mistrzowskim przykładem zdolności retorycznych Józefa Baki jest „Comitia honorum et aviti splendoris Joannis Ludovici Plater". Autor wykazał się w nim pomysłowością i doskonałą sprawnością językową, co znajduje odzwierciedlenie w licznych i ciekawie skomponowanych epitetach, aliteracjach i porównaniach.
Z kolei „Uwagi rzeczy ostatecznych i złości grzechowej" oraz „Uwagi śmierci niechybnej" stanowią przykład dzieł balansujących na granicy twórczości metafizycznej i operującej groteską oraz czarnym humorem parodii (brutalizacje opisów itp.). Całość nastręcza licznych trudności interpretacyjnych, stanowiąc tekst trudny w odbiorze.
Twórczość Józefa Baki przez długi czas uważana była za przykład grafomanii i wzór literackiej pospolitości. Po części wynikało to zapewne z faktu, iż barok postrzegany był negatywnie przez generacje działające w epoce oświecenia. Dopiero w XX stuleciu zaczęto patrzeć na nią w nieco inny sposób, dostrzegając oryginalność Baki i wielowymiarowość jego poezji. Często podkreśla się także fakt, iż twórczość jezuity stanowiła swego rodzaju preludium surrealizmu, dadaizmu, ekspresjonizmu, a nawet poezji lingwistycznej.