Poezja Jana Andrzeja Morsztyna stanowi jeden z najciekawszych przykładów polskiej twórczości barokowej. Najważniejsze dzieła zebrane zostały przez samego twórcę w dwóch książkach poetyckich – dwutomowej „Lirze” (1638 – 1661) oraz liczącym ponad 30 wierszy zbiorze „Kanikuła albo psia gwiazda” (1647).
Twórca sonetu „Do trupa” znany jest przede wszystkim jako reprezentant nurtu dworskiego i niezwykle wprawny naśladowca marinizmu, czyli wywodzącego się z Italii prądu, który zapoczątkował Giambattista Marino. Jako doświadczony tłumacz włoskich utworów Morsztyn z wielką zręcznością przeniósł założenia tego stylu na rodzimy grunt, odsłaniając przy tym swój niesamowity kunszt poetycki.
W dorobku poetyckim Jana Andrzeja Morsztyna znajdują się utwory podejmujące różnorodną tematykę – miłosną, religijną i patriotyczną. Zdecydowanie dominują jednak erotyki, które wyróżniają się dzięki zastosowaniu niebanalnych konceptów, nietypowemu, często żartobliwemu (niekiedy ironicznemu lub uszczypliwemu) spojrzeniu na uczucie oraz doskonałej, dopracowanej formie.
Miłość ubiera Morsztyn w słowa iście po mistrzowsku. Wiele miejsca poświęca jej aspektowi fizycznemu. Kobiecą urodę chwali na wiele sposobów, posługując się różnorodnymi konceptami. Najbardziej charakterystycznym z nich zdaje się ikon, czyli rozbudowane, spiętrzone porównanie polegające na wyliczeniu rzeczy oraz zjawisk i odniesieniu ich do członu nadrzędnego (np. w utworze „O swej pannie” jest to uroda wybranki). Przy tym nie pomija on duchowego wymiaru uczucia, dostrzegając potęgę miłości („Cuda miłości”) oraz sprzeczności, jakie rodzi ona w człowieku (często stosuje metaforykę opartą na kontraście – np. ogień i woda).
Jednym z najciekawszych konceptów zastosowanych przez Morsztyna jest porównanie miłości do śmierci, co uczynił w sonecie „Do trupa”. Eksponuje tutaj wieczny ogień trawiący zakochanego i niemożność odnalezienia przezeń spokoju, co kontrastuje z głębokim spokojem ciała znajdującego się pod żałobnym całunem. Jednak miłość nie jest dla Morsztyna sprawą śmiertelnie poważną, o czym świadczą utwory żartobliwe, uszczypliwe lub ironiczne, w których poeta zdaje się „puszczać oko” do czytelnika (np. „Niestatek” [Prędzej kto wiatr]”).
Przeciwieństwem tak chętnie opiewanego przez Morsztyna piękna jest, rzecz jasna, brzydota. I dla niej nie brakuje miejsca w twórczości polskiego poety, lecz nie stanowi ona tematu dominującego. Utwór „Niestatek [Oczy są ogień]” podkreśla płynne granice i relatywność tego pojęcia, ukazując przy tym decydującą rolę punktu widzenia oraz subiektywność ludzkiego patrzenia na świat.
Miłość, śmierć i brzydota są motywami, które w dużej mierze zdominowały poezję barokową. Obecne są także w twórczości Morsztyna, chociaż zdecydowanie wyróżnia się w niej miłość. Może być ona różnorodna – stanowić źródło cierpienia (przy długiej rozłące – „Tęsknica”), ale także przynosić nieopisaną radość. Pewnym jest jednak, że jej istnienie pozwala odsunąć od siebie myśli o śmierci, brzydocie i tymczasowości ziemskiego życia.
Geneza „Ikar” to opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza które pierwszy raz opublikowane zostało w 1954 roku. Ma ono charakter na poły autobiograficzny odnosi...
„Czego chcesz od nas Panie…” jest pieśnią dziękczynną skierowaną do Boga. Podmiot liryczny chwali go za stworzenie i utrzymywanie w istnieniu świata....
Streszczenie Hiob miał duży majątek siedmiu synów i trzy córki. Żył dobrze i cnotliwie był bogobojny. Pewnego razu szatan zarzucił Bogu że Hiob jest mu...
Dla człowieka ptaki to zwierzęta szczególne. W czasach przed wzbiciem się ludzkości w powietrze to właśnie one mogły unosić się do góry. Nadawało im to...
“Guziki” to wiersz Zbigniewa Herberta poświęcony zbrodni katyńskiej. Wiosną 1940 roku ponad dwadzieścia tysięcy polskich oficerów zostało rozstrzelanych...
„Eviva l'arte!” to jeden z wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera wyrażający uwielbienie poety dla sztuki i dumę z bycia artystą. Tytułowe wykrzyknienie w języku...
„Terrorysta on patrzy” to wiersz Wisławy Szymborskiej traktujący o groźnym zjawisku współczesnego świata jakim jest terroryzm. Jest to tekst w którym...
Tren XI to kontynuacja krytyki filozofii jako drogi do szczęścia (por. Tren IX). Filozofia miała uczynić człowieka cnotliwym – a cnota i szczęście miały być tym...
Powieść Stefana Żeromskiego ukazała się w 1897 roku. Jej akcja rozgrywa się w drugiej połowie XIX wieku na terenach zaboru rosyjskiego. Streszczenie Utwór rozpoczyna...