Halina Poświatowska należy do legendarnych postaci polskiej literatury. Po części wynika to z tyleż tragicznych, co barwnych losów poetki – liczne romanse, zmagania z chorobą, wreszcie przedwczesna śmierć. Wielu krytyków podkreśla jednak, iż zbyt dużo uwagi przykłada się do owego romantycznego życiorysu, zapominając o oryginalnej twórczości, jaka wyszła spod pióra Poświatowskiej.
Poetka urodziła się w Częstochowie w 1935 roku, jako Halina Myga. Pod koniec II wojny światowej rodzina przyszłej autorki ukrywała się w piwnicy, służącej jako schron. Wówczas zapewne zaczęły się kłopoty zdrowotne Haliny. Choroba serca prześladowała ją już do końca – i była jej śmierci powodem.
Nazwisko, pod jakim publikowała, wzięła Halina od Adolfa Poświatowskiego. Poślubiła go jako 19 latka. Jednak związek z Adolfem nie trwał długo, gdyż również jej wybranek zmagał się z chorobą, która zabrała go po dwóch latach małżeństwa. Wtedy też nastąpił debiut literacki Haliny – „Gazeta Częstochowska” opublikowała na swoich łamach jej wiersz (co pozwala ją zaliczyć do tak zwanego pokolenia „Współczesności”). W 1957 roku ukazał się tomik „Hymn bałwochwalczy”.
Rok później Poświatowska udała się na operację do Stanów Zjednoczonych. Zabieg chirurgiczny dał jej kilka lat życia – a także możliwość poznania nowej kultury, gdyż poeta zapisała się na studia w Ameryce. Krytycy uważają, że to wówczas zapoznała się z nowymi nurtami poezji anglosaskiej, co skutkowało bardziej świadomym wykorzystaniem jej własnego talentu literackiego.
Poświatowska miała możliwość pozostania na stałe w USA, jednak zdecydowała się powrócić do kraju. Mogło to wynikać z tęsknoty za matką, Stanisławą, z którą była głęboko związana (matka pełniła też funkcję kogoś w rodzaju menadżera autorki). Kłopoty zdrowotne odezwały się jednak ponownie. Mimo kolejnego zabiegu, Poświatowska zmarła 11 listopada 1967 roku.
Spuścizna Poświatowskiej jest pozornie niewielka – przede wszystkim chodzi o cztery tomy poezji i powieść autobiograficzną („Opowieść dla przyjaciela”). Trzeba jednak pamiętać, że mowa o autorce, która zmarła w wieku, w którym wielu twórców dopiero debiutuje. Poza tym kłopoty zdrowotne uniemożliwiały jej intensywną pracę.
Krytycy doszukują się w twórczości Poświatowskiej wielu akcentów autobiograficznych. Poetka często pisała o śmierci i erotyzmie. Żyjąc w cieniu choroby, musiała się zmagać intelektualnie ze świadomością własnego końca – nie przeszkadzało to jednak w intensywnym życiu towarzyskim i uczuciowym. Dla wielu współczesnych artystów Poświatowska była wręcz famme fatale. Nic dziwnego, że wątki te przenikały do jej poezji.
Za życia wielu uważało Poświatowską za poetkę niższej kategorii – dopiero po latach przyszło uznanie dla formalnych i treściowych walorów jej twórczości. Zwraca się obecnie uwagę na zmysłowość tych dzieł, a zarazem ich głęboką filozoficzną podbudowę.