„Jestem Julią” to przejmujący erotyk Haliny Poświatowskiej. Już pierwsze wersy wprowadzają nas w nastrój poezji miłosnej. Imię Julia budzi oczywiste skojarzenia – mamy do czynienia z odniesieniem do tragedii Williama Szekspira „Romeo i Julia”, chyba najbardziej znanego utworu poświęconego zakochanym. Przywołane imię akcentuje zarówno moc uczucia (u Szekspira bohaterka przedkładała ukochanego ponad życie), jak i jego potencjalnie nieszczęśliwy charakter (w końcu, jak wspomniano, dzieło Szekspira jest tragedią i bynajmniej nie ma optymistycznego zakończenia).
Już jednak w drugim wersie utworu poeta daje znać, że wiersz nie jest wariacją na temat uczucia kochanków z Werony. „Jestem Julią/mam 23 lata”. Bohaterka Szekspira była dużo młodsza, miała około 14 lat – stąd widać wyraźnie, że strofy Poświatowskiej odnoszą się do kogoś innego, zapewne do samej autorki.
Dalej dowiadujemy się, że podmiot liryczny nie czeka na ukochanego. Miłość jest dla niej sprawą przeszłości. Bohaterka „dotknęła” jej „kiedyś”, a ona rozdrażniła/mój żywy organizm/rozkołysała zmysły. Uczucie jednak odeszło i teraz naszej Julii pozostaje tylko tęsknota i prośby, zanoszone do miłości, by raczyła ona powrócić. Ta jednak nie reaguje. Na końcu wiersza widzimy powtórzenie frazy z jego początku – jednak z jedną, bardzo istotną zmianą:
Jestem Julią
mam lat tysiąc
żyję
Autorka wyraźnie daje nam do zrozumienia, że życie bez miłości jest czcze, bezsensowne. Młoda dziewczyna pozbawiona miłości czuje się osobą nieskończenie starą i zmurszałą. To uczucie bowiem jest życiodajną energią, która nas napędza i daje szczęście.
Podmiot liryczny mówi „Jestem Julią” – zapewne poetka mówi o sobie, ale mówi też o każdym z nas.
Forma utworu (kilka informacji):
– wiersz biały
– powtórzenie (wróć/wróć)
– nieregularne strofu