Powstanie cyklu zatytułowanego „Ballady i romanse” było ważnym wydarzeniem w historii polskiej literatury. Utwory zawarte w tomie stanowią manifest romantycznego patrzenia na świat. Został on przedstawiony zarówno bezpośrednio w treści ballad, jak i zaznaczony poprzez nawiązania, występujące motywy czy same formy.
Manifestacją nowego poglądu jest samo użycie gatunku, którym jest ballada. Jej synkretyzm oraz posiadanie cech charakterystycznych dla epiki, liryki oraz dramatu dają autorowi szerokie spektrum możliwości oraz manifestują jego wolność twórczą. Użycie akurat tego gatunku spowodowało także, że możliwym było wykorzystanie wielu motywów i postaci, które podkreśliły romantyczny charakter utworów.
W balladzie zatytułowanej „Romantyczność” poglądy należące do samego autora zostały jasno i wyraźnie wyrażone oraz zaakcentowane. „Czucie i wiara” zostały ukazane jako wartości wyższe, większe i bardziej znaczące niż rozumowe argumenty mędrca. To jednak nie jedyna cecha romantyczna pojawiająca się w „Balladach i romansach”.
Istotną cechą ballad jest ogólne skupienie na przeżyciach wewnętrznych bohaterów. Ukazana zostaje miłość nieszczęśliwa, tęsknota, ale i moc obietnic danych ukochanej osobie czy wyrzuty sumienia nękające morderczynię.
Ważną rolę pełni również przyroda, która nie jest jedynie tłem wydarzeń, ale i ich towarzyszem. Krajobraz zdaje się zmieniać wraz ze zmianami fabuły, przyroda współtowarzyszy bohaterom i staje się uczestnikiem tajemniczych wydarzeń.
Ich obecność jest także świadectwem romantycznego charakteru cyklu. Fantastyczne wydarzenia i postaci są to widziadła charakterystyczne dla ludowych wierzeń. Odwołanie do ludowości to jedna z cech charakterystycznych epoki.
Widocznym jest więc, że „Ballady i romanse” to manifest romantycznego poglądu. Poprzez przedstawienie postaci, użycie motywów ludowych, a także i wprowadzenie wątków fantastycznych Adam Mickiewicz przedstawił założenia nowej epoki. Niezwykłego czasu, w którym czucie i duchowość zyskały znaczenie najważniejsze.
Geneza „Imię róży” to debiutancka a zarazem najbardziej znana powieść włoskiego pisarza i naukowca Umberto Eco. Książka ukazała się w 1980 roku. Sam...
„Sonet 132” o incipicie Jeśli to nie jest miłość – cóż ja czuję? (w przekładzie dokonanym przez Jalu Kurka) to jeden z najbardziej rozpoznawalnych...
„Dwoje ludzieńków” to wiersz Bolesława Leśmiana. „Rękę” autora rozpoznać można już w tytule – zdradza on typowe dla Leśmiana upodobanie...
„Przesłanie Pana Cogito” to wiersz Zbigniewa Herberta z tomu „Pan Cogito” (1974). Podmiotem lirycznym w tym utworze podobnie jak w całym cyklu jest...
„Bagnet na broń” Władysława Broniewskiego to wiersz reprezentujący lirykę tyrtejską. Poeta napisał go w kwietniu 1939 roku kilka miesięcy przed niemiecką...
Geneza Ostateczna wersja „Emancypantek” ukształtowała się w roku 1903. Trzynaście lat wcześniej w „Kurierze Codziennym” ukazywała się powieść...
Pan Jones prowadzi farmę na której hoduje wiele zwierząt. Pewnego wieczoru stary knur Major organizuje zebranie wszystkich zwierząt. Opowiada wszystkim o swoim śnie...
Dorobek artystyczny Williama Szekspira wciąż cieszy się olbrzymią popularnością. Jego dzieła nadal wystawianie są na deskach teatrów i stanowią źródło...
Błogosławiony niechaj ów dzień będzie to incipit „Sonetu 62” (w przekładzie Jalu Kurka) który wchodzi w skład cyklu „Sonetów do Laury”...
