Streszczenie
Jest rok 2541, czyli „632 po Fordzie”. Świat został zorganizowany wedle zupełnie nowych zasad, wyznaczonych przez Forda. Ludzie nie rodzą się już w naturalny sposób – ze związku mężczyzny i kobiety – ale są produkowani w fabryce na specjalnej taśmie. Do wytwarzania ludzkich zarodków służy materiał genetyczny pobierany od ludzi. W społeczeństwie obowiązującym modelem zachowań jest notoryczna poligamia, a także uczestniczenie w zbiorowych orgiach seksualnych, nazywanych „posługą solidarnościową”. Obowiązującą zasadą relacji damsko-męskich jest hasło: „każdy należy do każdego”.
Powieść rozpoczyna się sceną w Ośrodku Rozrodu i Warunkowania w Londynie Centralnym, gdzie jeden z pracowników, Henryk Foster, objaśnia studentom proces kontrolowanego rozrodu. Okazuje się, że produkowane w instytucie dzieci są już na etapie życia płodowego przydzielane do konkretnej klasy społecznej. W ten sposób powstają osobniki delta (czujący wstręt do nauki), epsilon (analfabeta), gamma (wół roboczy), beta (prymityw), alfa (najbardziej inteligentny). Dzięki temu społeczeństwo jest zróżnicowane i nikt nie buntuje się przeciwko swojej kondycji.
Ponadto obywatele Republiki Świata codziennie biorą specjalną „miksturę”, która pozwala im zachować pogodę ducha i realizować naczelną zasadę: Wspólność, Identyczność, Stabilność. Ludziom nie doskwierają żadne troski materialne, a ich powierzchowność cielesna jest idealna i nie podlega starzeniu.
Foster umawia się z Leniną. Dziewczyna jednak, idąc za radą przyjaciółki, Fanny Crowne, postanawia stosować się do poligamii i decyduje się spotkać z Bernardem Marksem, pracownikiem Domu Propagandy, który zaprasza ją do rezerwatu Dzikusów na Nowej Gwinei. Bernard jest nieco inny od pozostałych mężczyzn, nie spotyka się bowiem z wieloma kobietami i nie bierze codziennej porcji somy. Jego przyjaciel, Helmholtz Watson, w ogóle zaś unika seksualnych doświadczeń, ponieważ wpływa to korzystnie na jego intelekt.
Randka Leniny i Bernarda kończy się wspólną nocą, ale mężczyzna nie jest z tego zadowolony, ponieważ wcześniej wziął somę. Wkrótce uzyskuje przepustkę do rezerwatu i zabiera tam Leninę. Trafiają do wioski Indian Malpais, gdzie życie toczy się według starych reguł. W rezerwacie poznają dzikusa Johna, który jest synem kobiety z Republiki Światowej i Tomakina (okazuje się, że to dyrektor RiW). Czuje się on wyobcowany zarówno ze społeczności rezerwatu, jak i nie należy do świata poza nim. Dzikus chciałby poznać świat swoich rodziców, więc Marks postanawia zabrać go poza rezerwat.
Bernard przedstawia dyrektorowi jego syna i dawną kochankę, Lindę, samicę beta. Mężczyzna doznaje szoku i składa rezygnację. Bernard z kolei zmienia się i dostosowuje do obowiązujących zasad społecznych. Odsuwa się od Leniny i dawnego przyjaciela Watsona. Lenina natomiast jest zafascynowana innością Johna i bezskutecznie się do niego zaleca. Dzikus czuje się bardzo źle w nieznanej cywilizacji i pragnie powrotu do rezerwatu. Jego przyjacielem zostaje Watson, któremu John czytuje Szekspira.
Tymczasem załamana Linda trafia do Szpitala Umierających, gdzie kona w otoczeniu dzieci przyzwyczajających się do widoku śmierci. John bardzo przeżywa śmierć matki i chce nakłonić wszystkich, żeby nie zażywali somy. Po jego stronie stają Watson i Marks, spisek jednak zostaje wykryty, a mężczyźni trafiają na karną wyspę. John zostaje zaś umieszczony w latarni dla helikopterów. Wkrótce zyskuje ogromną popularność dzięki czuciofilmowi „Dzikus z Surrey”, nie wytrzymuje ciągłego nękania przez tłumy dziennikarzy i popełnia samobójstwo.
Interpretacja
„Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya to antyutopijna powieść, która przedstawia mroczną wizję przyszłości. Sam tytuł ma wydźwięk ironiczny – nowy porządek świata trudno bowiem określić jako wspaniały. Wyeliminowanie z życia ludzi i społeczeństw wszelkich negatywnych odczuć wprawdzie skutkuje trwałym pokojem i stabilnością, jednak odbywa się za cenę rezygnacji z najbardziej podstawowych elementów ludzkiej tożsamości. Człowiek traci prawo do odczuwania autentycznych emocji, dlatego w nowym społeczeństwie likwidacji podlegają sfery sztuki i religii.
Co więcej, istota ludzka jako niemal doskonale zaprogramowana maszyna, jest niezdolna do nawiązania normalnych relacji z innymi. Nie odczuwa zatem miłości, współczucia czy tęsknoty. Efekt ów zostaje osiągnięty dzięki całkowitemu rozdzieleniu sfery seksu i prokreacji. Ludzie niezdolni do płodzenia potomstwa nie mogą tworzyć trwałych i sensownych więzi społecznych. Ich tradycyjne role społeczne ulegają destrukcji, nie są już bowiem potrzebne opieka, wzorce wychowawcze i miłość.