Jan Kochanowski wielokrotnie chwalił w swojej twórczości wiejskie życie. Jednym z najbardziej znanych utworów, w których zawarł apoteozę życia na prowincji jest „Pieśń świętojańska o Sobótce” (1586).
W pieśniach 12 panien zawarty został obraz idylli, panującej w ukochanym przez mistrza Jana Czarnolesie. W wypowiedzi Panny 9 zawarta jest wzięta z mitologii historia sióstr, Prokne i Filomeli. Gdy Filomela została zgwałcona przez swojego szwagra, wtedy Prokne zabiła swojego syna i dała go do zjedzenia nic niepodejrzewającemu ojcu chłopaka. Panna zauważa z ulgą:
Chwała Bogu, że te kraje
Niosą insze obyczaje,
Ani w Polszcze jako żywy
Zjawiły się takie dziwy
Spokojne życie w naszych stronach zostaje skontrastowane z krwawymi i okrutnymi historiami z tradycji starożytnej. Polska wieś nie jest lepsza tylko od ziem, opisanych w brutalnych opowieściach. Przewyższa również współczesne sobie miasta – tam nadal panuje rozlew krwi, pogoń za pieniądzem i bezbożność. Sytuacja na prowincji jest zupełnie inna – Wsi spokojna, wsi wesoła, mówi Panna 12.
Chłopi nie muszą ryzykować życia i sumienia, by zdobyć dostatek. Natura sama wkłada im w dłonie swoje dary – ryby, miód, owoce. Oracz wypracowuje dostatek dla siebie i swojej rodziny, zaś pastuszkowie wiją wianki i przygrywają sobie na piszczałkach.
Wieś oferuje również rozrywki – gawędy wokoło komina albo tańce, takie jak w czasie Sobótki. W rodzinach panuje harmonia, kobiety pomagają mężczyznom w obowiązkach gospodarczych, zaś dzieci od małego uczą się skromności. Jedyne problemy na wsi wynikać mogą z tego, że chłopak woli polowania od spędzania czasu z zakochaną w nim dziewczyną.
Obraz, jaki oferuje nam Kochanowski jest dalece wyidealizowany. Harmonia i dostatek, tymi słowami można określić wieś, przedstawioną w jego utworze. Był on na tyle pięknie napisany, iż inspirował twórców sielanek w następnych wiekach.