„Zaklęcie” Czesława Miłosza to wiersz, w którym autor wypowiada się na temat roli poezji i jej metod opisywania świata. Przede wszystkim zaś przedstawia zderzenie poezji z czystą filozofią i nauką, które, pomimo że skupiają się na podobnych obszarach zainteresowania, czynią to zupełnie odmiennymi sposobami.
Wiersz otwiera rozbudowana pochwała ludzkiego rozumu i jego niezliczonych przymiotów. Poeta posługuje się tu patetycznym stylem, nawiązującym do twórczości romantyków, stosuje liczne hiperbole, enumeracje i peryfrazy. Zamiast „rozum” mówi się na przykład „nieprzyjaciel rozpaczy”, „przyjaciel nadziei”. Ponadto pojawiają się anafory i paralelizm składniowy, dzięki którym tekst przybiera formę panegirycznej pieśni czy nawet nawiązuje do liryki religijnej. Rozum jawi się jako źródło wszelkiego dobra: sprawiedliwości, prawdy, optymizmu i piękna. Łamie bariery czasu i przestrzeni, jest odporny na tortury i zawsze zwycięża.
Druga część wiersza wprowadza jednak ton ironiczny, który sprawia, że wszystko, co zostało powiedziane o rozumie, zostaje wzięte w swoisty cudzysłów. Staje się „zaklęciem”, w które chce się wierzyć. Ponadto przed oczami czytelnika pojawia się obraz cudownego mariażu poezji i rozumu, który jest świętowany przez samą naturę. Owemu przymierzu mają towarzyszyć nadprzyrodzone znaki: jednorożec i echo. Fantastyczny obraz koresponduje z tytułem wiersza – „Zaklęcie” – należącym właśnie do porządku magii. Wiara w nadprzyrodzone zdarzenia jest oczywiście sprzeczna z rozumem. Nie ma zatem możliwości syntezy myślenia ściśle naukowego i poezji.
Miłosz dobitnie pokazuje, że choć zarówno poezja, jak i nauka próbują opisać świat, to jednak czynią to zupełnie różnymi metodami. Ta druga zawsze będzie się bowiem odwoływać do tego, co niematerialne, duchowe i intuicyjne. Poezja jest językiem stwarzającym świat alternatywny – a nie rzeczywisty. W przeciwieństwie do rozumu stoi po stronie zwątpienia, antynomii i niejednoznaczności. Co więcej, niejednokrotnie służy do podważenia prawd, które rozum uznaje za niepodważalne.
„Prawa i obowiązki” to wiersz Tadeusza Różewicza pochodzący z tomu „Nic w płaszczu Prospera” (1963). Pod względem formalnym utwór jest...
Wiersz Konstantego Ildefons Gałczyńskiego zaliczany bywa do najpiękniejszych i najpopularniejszych utworów miłosnych w dziejach polskiej poezji. Jak sam tytuł sugeruje...
Geneza „Chłopcy z Placu Broni” to powieść która była publikowana na łamach gazety „Tanulok Lapja”. Jej pojawienie się było wynikiem prośby...
Poeta żali się że ubrania należące ongiś do Urszulki ciągle przypominają mu o śmierci dziecka - żałosne ubiory … Żalu mi przydajecie”. Przypomina przedmiotom...
„Portret kobiecy” Wisławy Szymborskiej to wiersz w którym autorka jak sam tytuł wskazuje podejmuje próbę stworzenia wizerunku kobiety. Szybko jednak...
„Pierwszy krok w chmurach” to opowiadanie Marka Hłaski. Jego akcja rozgrywa się leniwego sobotniego popołudnia. Trzech znajomych mężczyzn (Gienek Heniek i Maliszewski)...
Geneza „Lolita” to bodaj najsłynniejsza powieść Vladimira Nabokova. Geneza utworu do dzisiaj jest dyskutowana przez badaczy twórczości pisarza. Wielu z...
„Pieśń świętojańska o Sobótce” Jana Kochanowskiego ukazała się razem z cyklem „Pieśni” w 1586 roku już po śmierci autora. Składa się...
Geneza czas i miejsce akcji Powieść ukazała się w roku 1911 wcześniej publikowana była w odcinkach na łamach prasy. Czas akcji przedstawionej w utworze to lata 1884 –...