W wierszu zatytułowanym „Krótkość żywota” Daniel Naborowski przedstawił dojmującą wizję ludzkiego życia, ukazując je jako toczące się w cieniu nieubłaganie poruszającego się koła czasu. W ten sposób zaakcentował poeta przemijalność i tymczasowość naszego pobytu na świecie. Obraz ten, zaprezentowany z niezwykłym artyzmem, z pewnością skłania do refleksji.
Życie ludzkie, idąc tropem podmiotu lirycznego wiersza, z pewnością można uznać za mgnienie oka, nawet jego część (Między śmiercią, rodzeniem byt nasz, ledwie może / Nazwan być czwartą częścią mgnienia). Wnioski takie pozwala wyciągnąć szersze spojrzenie, które uwzględnia ciągłość dziejów świata. W jego kontekście ludzkie życie stanowi zaledwie maleńki ułamek, króciutki odcinek. Poeta uwzględnia tę prawdę w swoim utworze, jakby dając wyraz faktu, iż człowiek jest na Ziemi jedynie gościem.
Jednak inne światło na wizję Naborowskiego rzuca spojrzenie z perspektywy indywidualnej. Dla każdego człowieka jego życie jest wszystkim, co ma. Dany mu czas, choć krótki, stanowi więc całość jego doświadczenia, niezależnie od czasu, w jakim przyszło mu żyć. Warto także zaznaczyć, że z tego punktu widzenia czas płynie zupełnie inaczej. Podmiot liryczny wiersza Naborowskiego zdaje się sytuować poza jego cyklem, patrząc nań z odległej perspektywy i ujmując jako szeroką całość. Dla przeciętnego człowieka takie spojrzenie może zdawać się czymś obcym, ponieważ znajduje się on w centrum odwiecznego cyklu.
Innym aspektem czasu, jaki zręcznie uchwycił w swym dziele Naborowski, jest zmienność rzeczy i zjawisk mu podlegających (Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie). Pogląd ten, wywodzący się już od Heraklita z Efezu, towarzyszy ludzkości od lat. Nie sposób mu zaprzeczyć, a metafora rzeki, którą sformułował antyczny filozof, wyraźnie odzwierciedla nierozłącznie wpisaną w obraz świata zmienność.
„Krótkość żywota” Daniela Naborowskiego jest utworem niezwykle wymownym. Zawarta w nim wizja świata i życia ludzkiego może przygnębiać i budzić smutek. Uważam jednak, że należy mieć świadomość przemijania i zmienności, nie dając się przy owładnąć lękowi. Warto przecież pamiętać, iż człowiek obdarzony został mocą sprawczą, która pozwala mu kreować obraz otaczającego go świata i zaznaczyć w nim swoje istnienie.
Jedną z najważniejszych płaszczyzn ideowych powieści „Nad Niemnem” jest etos pracy. Praca stanowi tu bowiem wzorzec kulturowy usankcjonowany przez tradycję i...
Tomasz Judym jest bohaterem powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Powieść została opublikowana w roku 1900 w okresie gdy rozkwitały w Polsce ideały...
Stare przysłowie mówi że „człowiek bez ojczyzny jest jak drzewo bez korzeni”. Niektórzy twierdzą że w dzisiejszych czasach maksyma ta staje się...
Moja droga z domu do szkoły jest długa i wiedzie przez całe miasto. Część z niej muszę przejść pieszo a część pokonuje autobusem. Obok mojego domu skręcam w alejkę....
Słowo „satyra” bardzo często pojawia się w prasie i telewizji. Przywykliśmy do niego tak bardzo że często sami nie zastanawiamy się jakie są cechy satyry...
Wielki włoski intelektualista Umberto Eco stwierdził że kto czyta książki żyje podwójnie. Uważam że ten profesor a przy tym wspaniały pisarz (autor „Imienia...
Juliusz Verne to według mnie jeden z najciekawszych pisarzy jacy żyli w XIX wieku! Była to epoka obfitująca w wielkich literatów – wtedy tworzyli Henryk Sienkiewicz...
W historii polskiej kultury Stanisław Ignacy Witkiewicz zapisał się nie tylko jako wybitny twórca ale także jako autor jednej z najciekawszych i najbardziej nietypowych...
Jeszcze do czasów po II wojnie światowej Polska była krajem rolniczym – większość społeczeństwa pracowała na roli. Temat życia na wsi pojawiał się więc...