Unikalne i sprawdzone teksty

Do Anny, Daniel Naborowski – analiza i interpretacja

Wiersz „Do Anny” autorstwa Daniela Naborowskiego stanowi dzieło, które można usytuować na granicy między poezją metafizyczną a miłosną. Jak sugeruje tytuł, należy reprezentuje on lirykę zwrotu do adresata.

Analiza

Jest to krótki utwór stychiczny. Liczy zaledwie dwanaście wersów napisanych trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Pojawiają się w nim regularne rymy parzyste (żeńskie, głównie gramatyczne). Ze względu na zastosowanie anafory z czasem (rozpoczyna się od niej aż 9 wersów) rytm wiersza zdaje się nawiązywać do upływu kolejnych minut.

Warstwa stylistyczna utworu Naborowskiego zwraca uwagę bogactwem. Poza wspomnianą anaforą można dostrzec w nim m. in. epitety (drewa zielone, krwawe boje), personifikację (dzień zaś nocy ustępuje), apostrofę (Anno, me kochanie) oraz antytezę (serdeczne z czasem niepokoje). Zaś koncept opiera się na wyliczeniu (enumeratio) zjawisk i stanów, które wraz z upływem czasu ulegają zmianie lub tracą swe pierwotne właściwości. W ten sposób podmiot liryczny akcentuje przemijanie dotykające niemal każdego aspektu życia.

Interpretacja

Anaforyczne wyliczenie (zwane także ikonem), jakim posługuje się podmiot liryczny, pozwala zbudować spokojny, lecz bezwzględnie akcentujący zmienność i tymczasowość wszystkiego, co istnieje na ziemi. W swojej refleksji ja mówiące wychodzi od skonwencjonalizowanego upływu czasu (bieżą lata), by następnie ukazać, że to nie człowiek panuje nad tym „mechanizmem”, lecz właśnie on znalazł się pod jego wpływem. Przedstawia więc upadające państwa, zmieniających się ludzi oraz metamorfozy zachodzące w świecie przyrody. Następnie przypomina następstwo nocy i dni, co uzmysławia ciągłość i niemożliwość zatrzymania tego cyklu.

W kontekście przedstawionych wyżej rozważań ostatni dwuwiersz, który zawiera puentę, wydaje się szczególnie zastanawiająca. Stanowi ona bowiem wyznanie miłości skierowane do tytułowej Anny. Jego istotą jest uwypuklenie faktu, iż uczucie to jest trwalsze nie tylko od wymienionych zjawisk, ale także nie podlega upływowi czasu, pozostając niezmiennym: Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie, / Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Wiersz Naborowskiego ukazuje szczególną wizję miłości, bardzo mocno kontrastując ją z tymczasowością ludzkiego życia. Okazuje się ona nie tylko wartością trwałą, ale także swoistym „lekarstwem” pozwalającym przezwyciężyć dojmujące poczucie przemijania.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Ziele na kraterze – streszczenie...

Streszczenie Pierwsze dziecko bohatera powieści i jego żony (Zofii) przyszło na świat w roku 1919. Radosny dzień narodzin Krystyny poprzedzony został jednak smutnym wydarzeniem...

Tren XI - interpretacja i analiza

Tren XI to kontynuacja krytyki filozofii jako drogi do szczęścia (por. Tren IX). Filozofia miała uczynić człowieka cnotliwym – a cnota i szczęście miały być tym...

Niewiarygodne przygody Marka Piegusa...

Streszczenie Głównym bohaterem powieści jest trzynastoletni chłopiec mieszkający wraz z rodzicami i dwoma siostrami w Warszawie – w dwupokojowym mieszkaniu do...

Emigranci – opracowanie problematyka...

Geneza „Emigranci” Sławomira Mrożka to dramat którego pierwsze wydanie miało miejsce w 1974 a premiera odbyła się rok później. Wśród przyczyn...

W Weronie – interpretacja i analiza...

Cyprian Kamil Norwid – jeden z najbardziej interesujących i niekonwencjonalnych twórców polskiego romantyzmu – spędził wiele czasu w Italii. Ziemia...

Szare eminencje zachwytu – interpretacja...

Wiersz „Szare eminencje zachwytu” doskonale wyraża program artystyczny Mirona Białoszewskiego. Poeta wielokrotnie łączył w swej twórczości elementy wysokie...

Pokolenie – interpretacja i analiza...

Wiersz Krzysztofa Baczyńskiego „Pokolenie” traktuje o nim samym oraz o jego rówieśnikach. Pamiętajmy bowiem że poeta należał do tak zwanego pokolenia...

Moja wierna mowo – interpretacja...

„Moja wierna mowo” to wiersz Czesława Miłosza pochodzący z tomu „Miasto bez imienia”. Podmiotem lirycznym w utworze jest poeta którego można...

Tren XV - interpretacja i analiza

W tym Trenie Kochanowski ponownie wykorzystuje kostium mitologii greckiej by wyrazić swoją rozpacz. Na początku wzywa jedną z Muz (Erato muza poezji) i swoją lutnię (poezję)...