Wiersz „Do Anny” autorstwa Daniela Naborowskiego stanowi dzieło, które można usytuować na granicy między poezją metafizyczną a miłosną. Jak sugeruje tytuł, należy reprezentuje on lirykę zwrotu do adresata.
Analiza
Jest to krótki utwór stychiczny. Liczy zaledwie dwanaście wersów napisanych trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Pojawiają się w nim regularne rymy parzyste (żeńskie, głównie gramatyczne). Ze względu na zastosowanie anafory z czasem (rozpoczyna się od niej aż 9 wersów) rytm wiersza zdaje się nawiązywać do upływu kolejnych minut.
Warstwa stylistyczna utworu Naborowskiego zwraca uwagę bogactwem. Poza wspomnianą anaforą można dostrzec w nim m. in. epitety (drewa zielone, krwawe boje), personifikację (dzień zaś nocy ustępuje), apostrofę (Anno, me kochanie) oraz antytezę (serdeczne z czasem niepokoje). Zaś koncept opiera się na wyliczeniu (enumeratio) zjawisk i stanów, które wraz z upływem czasu ulegają zmianie lub tracą swe pierwotne właściwości. W ten sposób podmiot liryczny akcentuje przemijanie dotykające niemal każdego aspektu życia.
Interpretacja
Anaforyczne wyliczenie (zwane także ikonem), jakim posługuje się podmiot liryczny, pozwala zbudować spokojny, lecz bezwzględnie akcentujący zmienność i tymczasowość wszystkiego, co istnieje na ziemi. W swojej refleksji ja mówiące wychodzi od skonwencjonalizowanego upływu czasu (bieżą lata), by następnie ukazać, że to nie człowiek panuje nad tym „mechanizmem”, lecz właśnie on znalazł się pod jego wpływem. Przedstawia więc upadające państwa, zmieniających się ludzi oraz metamorfozy zachodzące w świecie przyrody. Następnie przypomina następstwo nocy i dni, co uzmysławia ciągłość i niemożliwość zatrzymania tego cyklu.
W kontekście przedstawionych wyżej rozważań ostatni dwuwiersz, który zawiera puentę, wydaje się szczególnie zastanawiająca. Stanowi ona bowiem wyznanie miłości skierowane do tytułowej Anny. Jego istotą jest uwypuklenie faktu, iż uczucie to jest trwalsze nie tylko od wymienionych zjawisk, ale także nie podlega upływowi czasu, pozostając niezmiennym: Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie, / Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Wiersz Naborowskiego ukazuje szczególną wizję miłości, bardzo mocno kontrastując ją z tymczasowością ludzkiego życia. Okazuje się ona nie tylko wartością trwałą, ale także swoistym „lekarstwem” pozwalającym przezwyciężyć dojmujące poczucie przemijania.
Streszczenie Franciszek z Asyżu podejmuje decyzję o wyrzeczeniu się wszystkich materialnych dóbr tego świata oraz pokus cielesnych i wstępuje na drogę ubóstwa...
Wiersz Zbigniewa Herberta „Co myśli Pan Cogito o piekle” stanowi poetycką refleksję nad sztuką i losem artysty. Poeta przedstawia tu sytuację która dla...
Czasem zdarza się że postać literacka urasta do rangi symbolu który staje się punktem odniesienia dla całej generacji czytelników. Niewątpliwie takim przypadkiem...
„Sonet szalony” Leopolda Staffa to wiersz pochodzący z tomu „Ptakom niebieskim” (1903). Jest on wyrazem filozofii pochwały życia i twórczej...
Streszczenie Narratorem tego opowiadania jest sąsiad rodziny Popiołków do której należy ubogi listonosz i jego dwie córeczki bliźniczki: Zosia i Wisia....
Geneza „Pan Wołodyjowski” ukazywał się w latach 1887 - 1888 w warszawskim „Słowie” a z niewielkim opóźnieniem w „Czasie” i „Dzienniku...
Wiersz „Przedśpiew” Leopolda Staffa pochodzi z tomu „Gałąź kwitnąca” (1908). Tekst stanowi poetyckie credo artysty. Poeta wypowiada się w nim bowiem...
„Egzamin” to wiersz Ewy Lipskiej. Poetka dokonuje w nim swego rodzaju analizy tyranii albo wręcz władzy jako takiej. Tytułowy egzamin to konkurs na króla...
Psalm 23 znajduje się w biblijnej „Księdze psalmów” i nosi tytuł: „Bóg pasterzem i gospodarzem”. Tytuł utworu wskazuje na jego symboliczne...
