Wiersz „Do Anny” autorstwa Daniela Naborowskiego stanowi dzieło, które można usytuować na granicy między poezją metafizyczną a miłosną. Jak sugeruje tytuł, należy reprezentuje on lirykę zwrotu do adresata.
Analiza
Jest to krótki utwór stychiczny. Liczy zaledwie dwanaście wersów napisanych trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Pojawiają się w nim regularne rymy parzyste (żeńskie, głównie gramatyczne). Ze względu na zastosowanie anafory z czasem (rozpoczyna się od niej aż 9 wersów) rytm wiersza zdaje się nawiązywać do upływu kolejnych minut.
Warstwa stylistyczna utworu Naborowskiego zwraca uwagę bogactwem. Poza wspomnianą anaforą można dostrzec w nim m. in. epitety (drewa zielone, krwawe boje), personifikację (dzień zaś nocy ustępuje), apostrofę (Anno, me kochanie) oraz antytezę (serdeczne z czasem niepokoje). Zaś koncept opiera się na wyliczeniu (enumeratio) zjawisk i stanów, które wraz z upływem czasu ulegają zmianie lub tracą swe pierwotne właściwości. W ten sposób podmiot liryczny akcentuje przemijanie dotykające niemal każdego aspektu życia.
Interpretacja
Anaforyczne wyliczenie (zwane także ikonem), jakim posługuje się podmiot liryczny, pozwala zbudować spokojny, lecz bezwzględnie akcentujący zmienność i tymczasowość wszystkiego, co istnieje na ziemi. W swojej refleksji ja mówiące wychodzi od skonwencjonalizowanego upływu czasu (bieżą lata), by następnie ukazać, że to nie człowiek panuje nad tym „mechanizmem”, lecz właśnie on znalazł się pod jego wpływem. Przedstawia więc upadające państwa, zmieniających się ludzi oraz metamorfozy zachodzące w świecie przyrody. Następnie przypomina następstwo nocy i dni, co uzmysławia ciągłość i niemożliwość zatrzymania tego cyklu.
W kontekście przedstawionych wyżej rozważań ostatni dwuwiersz, który zawiera puentę, wydaje się szczególnie zastanawiająca. Stanowi ona bowiem wyznanie miłości skierowane do tytułowej Anny. Jego istotą jest uwypuklenie faktu, iż uczucie to jest trwalsze nie tylko od wymienionych zjawisk, ale także nie podlega upływowi czasu, pozostając niezmiennym: Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie, / Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Wiersz Naborowskiego ukazuje szczególną wizję miłości, bardzo mocno kontrastując ją z tymczasowością ludzkiego życia. Okazuje się ona nie tylko wartością trwałą, ale także swoistym „lekarstwem” pozwalającym przezwyciężyć dojmujące poczucie przemijania.
Streszczenie Łysek – główny bohater opowiadania – to gniady koń który pracuje w kopalnianym szybie i pomaga w ten sposób górnikom....
„Manifest szalony” jest wierszem Kazimierza Wierzyńskiego. Tytuł sugeruje że mamy do czynienia z czymś co wyjawia poglądy autora na poezję a może nawet i na...
Na początku sztuki poznajemy matkę Orgona Panią Pernelle. Krytykuje ona wszystkich domowników swojego syna wysławia tylko jednego Tartuffe’a. Jednocześnie Pani...
Streszczenie Właśnie dobiegają końca wakacje. Czternastoletnia Alicja spędza je u dziadków na wsi i nie chce jeszcze wracać do szkoły. Zaczyna rozmyślać nad swym...
Streszczenie Akcja powieści toczy się w Paryżu w 1819 roku. Historia rozpoczyna się w podrzędnym pensjonacie pani Vauquer przy ulicy Neuve-Sainte-Geneviève gdzie...
Geneza „Makbet” napisany został przez Szekspira najprawdopodobniej ok. 1606 r. Opowiedziana w dramacie historia ma swoje źródła w wydarzeniach historycznych...
Streszczenie 1 Wypracowanie pt. „Jak spędziłam ostatnie dni wakacji” które w klasie odczytała Janeczka wywarło na nauczycielce niemałe wrażenie. Córka...
Interpretacja Mit o Dzeusie jest opowieścią o najważniejszym z bogów który władał całym Olimpem. Jest to mit który doskonale oddaje antropomorficzność...
Streszczenie Utwór rozpoczyna opis domu matki oraz okolicy. Pojawia się także postać siedmioletniego chłopca którym jest sam narrator. Mówi on o nawyku...