Wiersz „Do Anny” autorstwa Daniela Naborowskiego stanowi dzieło, które można usytuować na granicy między poezją metafizyczną a miłosną. Jak sugeruje tytuł, należy reprezentuje on lirykę zwrotu do adresata.
Analiza
Jest to krótki utwór stychiczny. Liczy zaledwie dwanaście wersów napisanych trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Pojawiają się w nim regularne rymy parzyste (żeńskie, głównie gramatyczne). Ze względu na zastosowanie anafory z czasem (rozpoczyna się od niej aż 9 wersów) rytm wiersza zdaje się nawiązywać do upływu kolejnych minut.
Warstwa stylistyczna utworu Naborowskiego zwraca uwagę bogactwem. Poza wspomnianą anaforą można dostrzec w nim m. in. epitety (drewa zielone, krwawe boje), personifikację (dzień zaś nocy ustępuje), apostrofę (Anno, me kochanie) oraz antytezę (serdeczne z czasem niepokoje). Zaś koncept opiera się na wyliczeniu (enumeratio) zjawisk i stanów, które wraz z upływem czasu ulegają zmianie lub tracą swe pierwotne właściwości. W ten sposób podmiot liryczny akcentuje przemijanie dotykające niemal każdego aspektu życia.
Interpretacja
Anaforyczne wyliczenie (zwane także ikonem), jakim posługuje się podmiot liryczny, pozwala zbudować spokojny, lecz bezwzględnie akcentujący zmienność i tymczasowość wszystkiego, co istnieje na ziemi. W swojej refleksji ja mówiące wychodzi od skonwencjonalizowanego upływu czasu (bieżą lata), by następnie ukazać, że to nie człowiek panuje nad tym „mechanizmem”, lecz właśnie on znalazł się pod jego wpływem. Przedstawia więc upadające państwa, zmieniających się ludzi oraz metamorfozy zachodzące w świecie przyrody. Następnie przypomina następstwo nocy i dni, co uzmysławia ciągłość i niemożliwość zatrzymania tego cyklu.
W kontekście przedstawionych wyżej rozważań ostatni dwuwiersz, który zawiera puentę, wydaje się szczególnie zastanawiająca. Stanowi ona bowiem wyznanie miłości skierowane do tytułowej Anny. Jego istotą jest uwypuklenie faktu, iż uczucie to jest trwalsze nie tylko od wymienionych zjawisk, ale także nie podlega upływowi czasu, pozostając niezmiennym: Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie, / Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Wiersz Naborowskiego ukazuje szczególną wizję miłości, bardzo mocno kontrastując ją z tymczasowością ludzkiego życia. Okazuje się ona nie tylko wartością trwałą, ale także swoistym „lekarstwem” pozwalającym przezwyciężyć dojmujące poczucie przemijania.
„Konopielka” Edwarda Redlińskiego zaczyna się opisem poranka we wsi Taplary. Poznajemy gospodarstwo Kaziuka głównego bohatera. Okazuje się że w nocy krowa...
„Pantofelek” to utwór Andrzeja Bursy. Przestawia coś w rodzaju dialogu dwóch postaci (choć widzimy wypowiedzi tylko jednej z nich). Podmiot liryczny...
Streszczenie Utwór rozpoczyna bezpośredni zwrot do dzieci. Są one nawoływane do pójścia na wzgórze i zmawiania modlitwy za tatę. Podkreślone są zagrożenia...
Streszczenie Część I Powieść poprzedza dedykacja dla żony Krystyny i cytat z „Domu umarłych” Fiodora Dostojewskiego. Witebsk – Leningrad – Wołogda...
„Niebo” Wisławy Szymborskiej to wiersz w którym mamy do czynienia z filozoficzną refleksją nad światem i intelektualnymi kategoriami służącymi do jego...
Geneza Powieść Antoniego Libery „Madame” ukazała się w 1998 roku. Autor wysłał ją na konkurs wydawnictwa Znak jednak pracował nad nią już od kilku lat....
“Książka” to wiersz Zbigniewa Herberta w którym poeta wykorzystuje topos księgi. Księga w tradycji literackiej to oznaka najwyższej tajemnej wiedzy przeznaczonej...
Streszczenie Król Syzyf był władcą Koryntu. Jego życie wolne było od trosk. Sam zamieszkiwał w pięknym pałacu a kraj przez niego rządzony słynął z dostatku....
„Nn próbuje sobie przypomnieć słowa modlitwy” to wiersz Stanisława Barańczaka. NN oznacza „nazwisko nieznane” – skrót taki często...