W „Granicy” Zofii Nałkowskiej zaakcentowany został wpływ, jaki na ludzką przyszłość wywiera otoczenie, w którym odbywał się proces dorastania. W wypadku Zenona Ziembiewicza - głównego bohatera powieści - środowiskiem tym była zarządzana przez Waleriana Ziembiewicza, jego ojca, Boleborza.
Do majątku Tczewskich Ziembiewiczowie sprowadzili się na kilka lat przed wojną. Sami nieco wcześniej utracili swe rodzinne posiadłości wskutek nieprzemyślanych interesów. Przyjęcie propozycji zamożnych Tczewskich było więc dla rodziny wywodzącej się z ubogiej szlachty wspaniałą szansą.
Już od najmłodszych lat Zenon Ziembiewicz zaznajamiany był przez ojca ze swym herbem rodowym. Dla Waleriana stanowił on powód do wielkiej dumy, mężczyzna umiał objaśnić najbardziej skomplikowane zawiłości heraldyczne tego znaku. Niestety, w jego wypadku znajomość swych korzeni nie szła w parze z odpowiedzialnym gospodarzeniem. I w Boleborzy popełniał liczne błędy, przez co folwark należał do tych najgorzej rozwiniętych, zapuszczonych.
Walerian Ziembiewicz większość czasu spędzał w swej kancelarii, gdzie przygotowywał naboje. Jego ulubionym zajęciem było przechadzanie się po okolicznych polach z bronią u boku. Cenił sobie nie tylko polowania, z wielką gorliwością pilnował również pracujących w majątku, by nie kradli należących do Tczewskich dóbr i towarów. Mimo to sam niewiele wnosił do funkcjonowania folwarku, gdyż nie miał wielkiego pojęcia o prowadzeniu interesów.
Najwcześniejsze spośród wspomnień Ziembiewicza związanych z ojcem były pozytywne. W jego towarzystwie czuł się bezpieczny, kochany i doceniany. Jednakże bardzo szybko obraz ten uległ zmianie. Dorastający młodzieniec dostrzegał coraz więcej przewinień ojca, spośród których największym, wręcz niewybaczalnym było zdradzanie matki z wiejskimi dziewczętami. Późniejsze spowiedzi i przyrzeczenia poprawy nigdy nie przynosiły żadnego efektu - mężczyzna zawsze wracał na obraną wcześniej drogę.
W czasie wakacji poprzedzających ostatni rok studiów Zenona Ziembiewicza w Paryżu główny bohater udał się do ojca, by prosić go o wsparcie finansowe. Walerian, ku zdziwieniu syna, nie przywitał go wrzaskami, lecz w apatyczny sposób odrzekł, że młodzieniec powinien rozmawiać z matką. Tłumaczył się przy tym nieznajomością domowego budżetu.
Ostatnie spotkanie ojca i syna miało miejsce, gdy Zenon związany był już z Elżbietą. Biecka i Ziembiewicz dostrzegli wówczas, że Walerian jest zmęczony, schowany gdzieś z boku. Bratanica Kolichowskiej mówiła nawet o konieczności zaprzestania przez niego pracy w folwarku.
Relacje Zenona Ziembiewicza z ojcem z roku na rok stawały się coraz gorsze. Młodzieniec dostrzegał w gospodarzu majątku leżącego w Boleborzy przede wszystkim cechy negatywne. Walerian nie był człowiekiem stanowczym ani zaradnym, nienależycie sprawował też powierzoną mu funkcję. Jednak dla Zenona znacznie gorszy był fakt, że jego ojciec tak łatwo poddawał się własnym słabością i przechodził nad tym do porządku dziennego. Zenon Ziembiewicz nie poznał więc w swym rodzinnym domu mocnego i stanowczego wzorca męskiej osoby, co wyraźnie wpłynęło na jego późniejsze losy.
Jedną z najważniejszych płaszczyzn ideowych powieści „Nad Niemnem” jest etos pracy. Praca stanowi tu bowiem wzorzec kulturowy usankcjonowany przez tradycję i...
Tomasz Judym jest bohaterem powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Powieść została opublikowana w roku 1900 w okresie gdy rozkwitały w Polsce ideały...
Stare przysłowie mówi że „człowiek bez ojczyzny jest jak drzewo bez korzeni”. Niektórzy twierdzą że w dzisiejszych czasach maksyma ta staje się...
Moja droga z domu do szkoły jest długa i wiedzie przez całe miasto. Część z niej muszę przejść pieszo a część pokonuje autobusem. Obok mojego domu skręcam w alejkę....
Słowo „satyra” bardzo często pojawia się w prasie i telewizji. Przywykliśmy do niego tak bardzo że często sami nie zastanawiamy się jakie są cechy satyry...
Wielki włoski intelektualista Umberto Eco stwierdził że kto czyta książki żyje podwójnie. Uważam że ten profesor a przy tym wspaniały pisarz (autor „Imienia...
Juliusz Verne to według mnie jeden z najciekawszych pisarzy jacy żyli w XIX wieku! Była to epoka obfitująca w wielkich literatów – wtedy tworzyli Henryk Sienkiewicz...
W historii polskiej kultury Stanisław Ignacy Witkiewicz zapisał się nie tylko jako wybitny twórca ale także jako autor jednej z najciekawszych i najbardziej nietypowych...
Jeszcze do czasów po II wojnie światowej Polska była krajem rolniczym – większość społeczeństwa pracowała na roli. Temat życia na wsi pojawiał się więc...