„Rozłączenie” napisał Słowacki 20 lipca 1835 r., będąc nad szwajcarskim jeziorem Leman (czyli Jeziorem Genewskim). Liryczny krajobraz wywołał w poecie podniosły i melancholijny nastrój tęsknoty, którego odbicie stanowi wiersz.
Interpretacja
Już pierwsza strofa bardzo precyzyjnie zarysowuje uczucia pojawiające się w utworze. Chociaż tytułowe rozłączenie jest faktem - ja mówiące i adresatka znajdują się daleko od siebie, powietrze zdaje się być przesiąknięte uczuciami. Swoistym posłańcem obojga postaci jest biały gołąb smutku. Symbolika tego ptaka zostaje przywołana nieprzypadkowo - od lat gołębie przenoszą wiadomości, białą gołębicę wypuścił ze swej arki Noe.
Podmiot liryczny doskonale zna rozkład dnia adresatki, wie, gdzie szukać jej oczyma wyobraźni. Jej wspomnienie przynosi także reminiscencję krajobrazu - można przypuszczać, że jest to polski pejzaż, tak bardzo mocno obecny w świadomości poety przebywającego na emigracji. Niestety - odbiorczyni komunikatu lirycznego nie może przywołać obrazu miejsca, w którym przebywa ja mówiące. Nie zna ona górskich szczytów ani tafli jeziora, nie wie, w jaki sposób odwzorować je w wyobraźni. To potęguje uczucie rozłączenia, przedstawia nadawcę jako maleńki punkt umiejscowiony gdzieś w ogromnym świecie.
W szóstej strofie podmiot liryczny wspomina o dwóch światełkach, które dostrzegł za jeziorem. Zawsze święcą mu one - smutno i blado, od gwiazd nieba krwawsze, podczas gdy odbiorczyni wiecznie zgasła nad biednym tułaczem. Ostatnia strofa jest zwieńczeniem dzieła, tworzy swoistą klamrę. Podmiot liryczny jeszcze raz posługuje się ptasią symboliką. Tym razem przywołuje dwa słowiki (motyw ten pojawia się w licznych utworach - w „Romeu i Julii”, wierszu Mickiewicza „Do B. Z.”, z kolei w mitologii greckiej słowik był ptakiem utożsamianym z Filomelą, która przypadkowo zabiła swego syna, a nocami gorzko go opłakiwała).
Wiersz Słowackiego jest dziełem niezwykle misternym, które poprzez niezwykły opis krajobrazu wzmacnia uczucie samotności. Pejzaż, chociaż piękny, nie tylko kontrastuje z ziemią ojczystą, lecz zdaje się także odzwierciedlać uczucia nadawcy komunikatu lirycznego. W ten sposób zbudowana zostaje relacja szczególnie intymna, jakby wiążąca dwie odległe postaci cienkimi nićmi. Wśród badaczy literatury zdania odnośnie adresatki utworu są podzielone. Część z nich przypuszcza, że była nią Maria Wodzińska, przyjaciółka poety. Większość jest jednak zdania, iż pisał Słowacki do matki, na co mogą wskazywać niezwykle intymny charakter utworu oraz symbolika koloru białego.
Warto kilka słów poświęcić jeszcze koncepcji poety wyłaniającej się z dzieła. To twórca, który, dzięki mocy wyobraźni, pokonuje granice, przemierza świat. Równocześnie jest on jednak pielgrzymem, wygnańcem, jednostką skazaną na nieustanne rozłączenie.
Analiza
Utwór składa się z ośmiu izosylabicznych tetrastychów (napisane trzynastozgłoskowcem) o ciekawym układzie rymów. Pojawiają się tu bowiem zarówno klauzule przeplatane, jak i okalające (strofa 1, 6 i 8).
Wiersz przypomina nieco list - podmiot liryczny wypowiada się w 1 os. liczby mnogiej oraz w 2 os. l. p. (zwrot do adresata). Wrażenie to wzmacniane jest przez intymność wyznań budujących kolejne strofy.
Warstwa stylistyczna utworu cechuje się bogactwem. Ja mówiące posługuje się różnymi środkami wyrazu, za pomocą których tworzy nastrój i odmalowuje niepowtarzalny krajobraz. Odnaleźć można epitety (szata biała, łza różowa, skra sina), metafory (biały gołąb smutku, włosem deszczu skałom wieńczyć głowę), porównania (wołamy, / jak dwa smutne słowiki, Tyś widna jak gwiazda). Pojawiają się także anafory (wiem, nie wiesz) podkreślające oddalenie bohaterów lirycznych, przerzutnie oraz zadania wtrącone.
Rozwój nowożytnych miast wiązał się z napływem nowych mieszkańców. Przestrzenie te z racji dostępności pracy mieszkań i innych udogodnień stały się...
Wiek XIX przyniósł ludzkości niesamowity rozwój cywilizacyjny (w porównaniu z poprzednimi epokami). Ludziom wydawało się że przed nimi już tylko dalszy...
Stare przysłowie mówi że „człowiek bez ojczyzny jest jak drzewo bez korzeni”. Niektórzy twierdzą że w dzisiejszych czasach maksyma ta staje się...
Stabilne i spokojne życie jakie państwo Barykowie wiedli w Baku zostało zakłócone przez wybuch I wojny światowej. Wcielenie pana Seweryna do armii było szczególnie...
Bohater powieści Miguela de Cervantesa jest kastylijskim szlachcicem rozmiłowanym w eposach rycerskich. Lektura kolejnych ksiąg wpędza go jednak w obłęd i zatraca on poczucie...
„Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza ukazuje nie tylko piękno litewskiego krajobrazu ale także rozbudowaną zróżnicowaną panoramę ówczesnej szlachty....
Powieść awangardowa to gatunek literacki który narodził się w XX stuleciu. Jego główną cechą było zerwanie z modelem powieści realistycznej a więc odejście...
Po zniszczeniu Troi pragnąłem wrócić do kraju ojczystego Itaki oraz do swych bliskich – żony Penelopy i syna Telemacha. Niestety gniew Posejdona powodował że...
Tolerancja to jedna z cech które są powszechnie cenionymi. Oznacza ona otwartość i zrozumienie innych poglądów. Dopuszczenie ich do głosu jednak nie jest to...
