„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego jest wielkim dramatem narodowym, sytuującym pisarza na pozycji czwartego wieszcza. Dzieło to porusza najistotniejsze sprawy związane z polską historią, mentalnością, a także ocenia kwestię społecznych podziałów. Narodowe konotacje dramatu najpełniej ujawniają się w akcie II, który przybiera kształt swoistego seansu narodowych zjaw i duchów.
Wyspiański sprowadza do bronowickiej chaty całą galerię postaci związanych z polskimi dziejami. Pojawia się zatem bezsilny Stańczyk zatroskany o losy ginącej ojczyzny, Rycerz przypominający Zawiszę Czarnego, który nie może już walczyć z otwartą przyłbicą i Wernyhora daremnie próbujący obudzić uśpione polskie serca dźwiękiem magicznego złotego rogu. Wszyscy ci bohaterowie są znakiem wielkości narodowej historii – przywodzą na myśl np. czasy potężnych Jagiellonów - ale też potęgują wrażenie upadku. Naród o tak wielkiej historii jest bowiem zniewolony i nie może podnieść się z kolan.
Polskiej inteligencji, elicie zobowiązanej do obrania przewodniej roli, brakuje siły i hartu ducha. Poeta, Dziennikarz, a nawet mądry Gospodarz są zmęczeni i pogrążeni we własnych marzeniach oderwanych od rzeczywistości. Z kolei energicznym chłopom brakuje przewodnictwa, w efekcie czego kolorowa czapka z pawimi piórami wydaje się bardziej atrakcyjna niż dźwięk złotego rogu. Ostatecznie Polakom zostaje jedynie sznur, symbol zniewolenia.
Co więcej, nad narodem unoszą się krwawe widma wzajemnej bratobójczej walki i zdrady. Hetman Ksawery Branicki ukazujący się Panu Młodemu to wymowny symbol haniebnej Targowicy, a Upiór (Jakub Szela) przypomina o rzezi szlachty dokonanej przez chłopów w 1846 roku. Owe duchy oznaczają tkwiące w polskim społeczeństwie głębokie podziały, wzajemną nieufność i brak solidarności, które uniemożliwiają zjednoczenie w obliczu wroga.
Panowie przywdziewają wprawdzie chłopskie sukmany i stroją się w pawie pióra, a chłopi tańczą w jednej izbie z inteligencją, jednak bez realnego wzajemnego zrozumienia może to być jedynie chocholi taniec, będący oznaką marazmu i uśpienia. Taką zatem diagnozę narodu wystawia Wyspiański w swoim dramacie. Pisarz nie unika niewygodnych tematów, ale ma ambicję zbudzenia uśpionych sił Polaków.
Definicja i wyznaczniki gatunku Nowela to gatunek literacki którego głównym wyznacznikiem jest zwięzłość. Nowela to utwór charakteryzujący się jednowątkowością....
Najważniejszym problemem powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara” jest wewnętrzna metamorfoza głównego bohatera Rodiona Raskolnikowa. Ze skrajnego...
Według samego Paula Gauguina najlepszym jego dziełem jest obraz „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?”. Artysta spróbował w nim prześledzić...
Wiek XX przyniósł ludzkości nieznane do tej pory przykłady okrucieństwa. Jednym z symboli tego stulecia stały się obozy koncentracyjne. Przyjmuje się iż wynaleźli...
„Krzyk” Edvarda Muncha należy do najbardziej znanych a także najdroższych obrazów w dziejach sztuki. Uznawany za arcydzieło i czołowe osiągnięcie ekspresjonizmu...
Leopold Staff podsumowywał wiersz „Odys” słowami każdy z nas jest Odysem co wraca do swej Itaki. Czy rzeczywiście te podniosłe słowa można odnieść do wszystkich...
„Nie-boska komedia” Zygmunta Krasińskiego jest utworem szczególnym. Ten dramat romantyczny zaliczany jest do najważniejszych dzieł gatunku a jego autor...
Dom to nie tylko ściany. Pojęcie to można rozumieć także w sposób szerszy przenośny. Oznacza wtedy ono przestrzeń w której żyjemy – jej cechy postaci...
W „Księdze rodzaju” Bóg zalecił ludziom by czynili sobie ziemią poddaną. Dzisiaj możemy się zastanowić czy człowiek podołał odpowiednio temu zadaniu....
