Mało który pisarz wykreował sobie tak charakterystyczny wizerunek jak Ernest Hemingway. Jego image porównywać można raczej z największymi gwiazdami Hollywood, niż z kolegami po piórze. Przez całe pokolenia młodzi mężczyźni próbowali żyć tak, jak on – twardo, bezkompromisowo, „męsko”. Z kolei pokolenia młodych pisarzy starały się naśladować charakterystyczny, zwięzły styl pisarza.
Ernest Hemingway urodził się w stanie Illinois w 1899 roku. W 1918 roku wstąpił w szeregi Czerwonego Krzyża i służył na froncie włoskim, jako kierowca ambulansu. Wydarzenia te stały się inspiracją dla wielu utworów Hemingwaya, z których najsłynniejszym okazała się powieść „Pożegnanie z bronią” (1929).
W latach dwudziestych pisarz mieszkał w Paryżu. W tym czasie kilkukrotnie odwiedzał Hiszpanię – również ten kraj stał się scenerią jego powieści. W „Słońce też wschodzi” (1926) pojawił się wątek walk byków, wzięty z kultury krajów iberyjskich właśnie. Starcia torreadorów z bykami były dla pisarza niezwykle symboliczne, jednocześnie pełne witalności i śmierci.
Do Hiszpanii Hemingway powrócił w czasie tamtejszej wojny domowej (1936-1939). Pełnił wówczas funkcję korespondenta – w słanych z Madrytu korespondencjach wzywał mieszkańców Stanów Zjednoczonych do poparcia sprawy republiki, walczącej przeciw wojskom generała Franco. Hiszpańska wojna domowa została opisana przez pisarza w dramacie „Piąta kolumna” (1938), który nie został jednak entuzjastycznie przyjęty (z tego powodu pisarz nie wrócił nigdy do tej formy literackiej). Popularność zdobyła jednak osadzona w realiach konfliktu powieść „Komu bije dzwon” (1940). Co interesujące, jeden z jej bohaterów, Golz, wzorowany był na Karolu Świerczewskim, sowieckim oficerze polskiego pochodzenia, którego Hemingway poznał (Świerczewski po wojnie sprawował funkcję polskiego wiceministra obrony). W 1943 roku miała premierę filmowa ekranizacja książki, która stałą się jednym z największych hollywoodzkich przebojów tamtych lat.
W czasie II wojny światowej Ernest Hemingway znów pełnił rolę korespondenta wojskowego. Po 1945 roku podróżował po Afryce, gdzie niemal zginął w wypadku lotniczym (co tylko wzmocniło legendę pisarza). W 1952 roku opublikował „Starego człowieka i morze” – utwór, który kilka lat później przyniósł mu nagrodę Nobla.
Sukcesy literackie i popularność nie pomogły autorowi, który zmagał się z problemami psychicznymi. W 1961 roku popełnił samobójstwo, podobnie jak niegdyś jego ojciec. Wydaje się, że Hemingway od lat zmagał się z pokusą odebrania sobie życia. Już bowiem w „Komu bije dzwon” opisał scenariusz samobójstwa, który zrealizował kilka dekad później (pisarz zabił się przy pomocy strzelby otrzymanej od ojca).
Hemingway był postacią kontrowersyjną. Wzbudzał fascynację, ale jego agresywny sposób bycia często zrażał do niego przyjaciół. Z trudem znosił krytykę i należał do osób niebywale egocentrycznych – słynny stał się chociażby jego spór z pisarzem Johnem Dos Passosem. Znani autorzy pokłócili się o wojnę domową w Hiszpanii – Dos Passos nie był bowiem w stanie przymykać oczu na zbrodnie dokonywane na terenie Republiki, co łatwo przychodziło Hemingwayowi (chociaż później opisał je w „Komu bije dzwon”). Ale chyba wszyscy wielcy pisarze wzbudzać muszą spory swoimi osobami.