Biografia
Tadeusz Gajcy urodził się w 1922 roku w Warszawie, w rodzinie robotniczej. Ukończył gimnazjum księży Marianów na Bielanach. Maturę uzyskał zaś w okresie okupacyjnym, w 1941 roku na tajnych kompletach. Podczas wojny podjął również studia polonistyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Gajcy angażował się w działalność niepodległościową – był członkiem konspiracyjnej organizacji Konfederacja Narodu.
Redagował również podziemne czasopismo „Sztuka i Naród”. Podczas powstania warszawskiego poeta walczył w grupie szturmowej porucznika Jerzego Bondorowskiego. Zginął 16 sierpnia 1944 roku w kamienicy wysadzonej przez wojska niemieckie przy ulicy Przejazd. Po ekshumacji w 1946 roku poeta został pochowany na powązkowskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Charakterystyka twórczości
Tadeusz Gajcy należał do tak zwanego pokolenia poetów spełnionej apokalipsy, do którego zalicza się również Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Gajcy debiutował w 1943 roku tomem „Widma”, a rok później wyszedł jego zbiór „Grom Powszedni”. Publikował pod pseudonimami Karol Topornicki i Roman Oścień. Twórczość poetycka tego autora powstawała w kontekście wojennym, nasycała ją obrazowość katastroficzna, choć jednocześnie nie brakowało w niej liryzmu, a z drugiej strony tonu tyrtejskiego.
W tekstach poety często pojawiają się wątki surrealistyczne, a jednym z przewodnich tematów jest dojrzewanie w trudnym czasie i przeczucie śmierci. Do najwybitniejszych utworów Gajcego zalicza się wiersze „Uderzenie”, „Śpiew murów”, „Rapsod o Warszawie” oraz poemat „Do potomnego”. Gajcy był również autorem opowiadań oraz dramatu poetyckiego „Homer i Orchidea”.