„Miłość bez jutra” Tadeusza Gajcego to wiersz należący do liryki miłosnej. Podmiotem tekstu jest mężczyzna, który opowiada o swojej erotycznej relacji z ukochaną kobietą. Wiersz charakteryzuje mocne nasycenie fizycznością. Mężczyzna przywołuje wspomnienie włosów kochanki spływających na pościel, szept pełen pożądania, rozgrzane ciało, dotyk warg i języka. Zastosowane w tekście metafory podkreślają zmysłowość, a także ważność relacji z kobietą. Mowa zatem np. o „puszystej włosów perle” i płomieniu. Jednocześnie miłość ma tu również wymiar duchowy, na co wskazuje np. piękny obraz planet serc.
Miłość posiada jednak oblicze ambiwalentne. Z jednej strony jest szałem zmysłów, źródłem ukojenia i najwyższym zjednoczeniem dusz, z drugiej natomiast ciąży nad nią złowrogi cień. Atmosfera zmysłowej rozkoszy zostaje tu zderzona z nastrojem lęku i narastającej grozy. Owe negatywne emocje są obecne w związku dwojga ludzi od początku jego trwania. Podmiot porównuje miłosny akt do „śmiertelnego snu”. Warto również podkreślić, że erotyczne spotkanie mężczyzny i kobiety owocuje „poczęciem słowa”. Miłość jest zatem u Gajcego źródłem poetyckiego natchnienia.
Istotne znaczenie ma oczywiście historyczny kontekst powstania wiersza. Został on napisany w czasie wojny, gdy poeta żył w nieustannym poczuciu zagrożenia. Miłość w tym utworze jest przestrzenią ucieczki przed złym światem, niesie światło, szelest chmur i wody. Erotyczne spotkanie staje się aktem niemal metafizycznym, przestrzenią, w której człowiek w skrajnych okolicznościach może odnaleźć potwierdzenie własnego istnienia.
Niestety poeta zdaje sobie sprawę, że jest to miłość „bez jutra”, a więc skazana na niepewną przyszłość. Ciąży bowiem nad nią nieustanne zagrożenie śmiercią. Kochankowie mają bolesną świadomość, że ich własnością jest jedynie ulotna chwila, w której być może po raz ostatni pod powieką odbija się obraz ziemi.