Dorobek artystyczny Williama Szekspira wciąż cieszy się olbrzymią popularnością. Jego dzieła nadal wystawianie są na deskach teatrów i stanowią źródło inspiracji dla kolejnych pokoleń twórców. Taki stan rzeczy spowodowany jest z pewnością ich ponadczasowością. Poruszone w nich tematy wpisane są w ludzkie życie i nieustannie zaznaczają swą obecność. Niebagatelne znaczenie ma także fakt, iż Szekspir - doskonale znający literaturę antyczną - dokonał pewnych zmian formalnych, przystosowując swe utwory do wymagań i oczekiwań współczesnego mu widza.
„Makbet” zrywa z zasadą trzech jedności (miejsca, czasu i akcji), dzięki czemu kompleksowo ukazuje zmiany zachodzące w osobach głównego bohatera i jego małżonki. Ten sposób prezentacji nie tylko mocniej oddziałuje na emocje widza, ale także ułatwia zrozumienie zawiłych kolei rzeczy.
W swej tragedii Szekspir stosuje także wiele innowacyjnych rozwiązań kompozycyjnych. Przede wszystkim wprowadza sceny zbiorowe, bez czego uchwycenie relacji między poszczególnymi postaciami nie byłoby możliwe; ponadto rezygnuje z chóru, prologu i epilogu, nadając dziełu większą dynamikę.
Utwór Szekspira zrywa również z zasadą decorum (zgodność treści z formą, w utworach dramatycznych wymagała zwyczajowo podniosłego języka itp.). Pojawiają się w nim postaci groteskowe (wiedźmy - także złamanie zasady mimesis, czyli naśladowania świata rzeczywistego) oraz posługujące się językiem potocznym (służba). Nie brakuje także krwawych i brutalnych scen, których nie ukazywano w dziełach antyku.
Istotą „Makbeta” jest konflikt, w jaki tytułowy bohater wchodzi z odwiecznymi zasadami moralnymi. Mordując króla, by zdobyć tron, przekracza najważniejsze prawo, co wkrótce ma ściągnąć na niego okrutny koniec. Jednak zanim mężny Makduf zada ostatni cios, znienawidzony tytan musi zmagać się z bezlitosnym i drwiącym z niego losem. Od momentu zabójstwa Dunkana los Makbeta zdaje się przesądzony. Jednak on, trwając w konflikcie ze światem i własnym sumieniem, postanawia utrzymać bezbożnie zdobyty tron do samego końca.
„Makbet” skłania do myślenia, jest utworem oddziałującym na wyobraźnię i emocje, przez co odbiorca angażuje się w przedstawiane wydarzenia. Celem tego procesu nie jest, jak w tragedii antycznej, przeżycie katharsis, lecz przekazanie pewnej nauki, którą odbiorca może odnieść także do własnego życia.
Napisany najprawdopodobniej w 1606 r. „Makbet” z pewnością należy do najlepszych dzieł stworzonych przez Williama Szekspira. Odznacza się on nie tylko świetnie zarysowaną fabułą, ale także doskonałą i korespondującą z treścią (eksponującą odpowiednie momenty, dynamizującą pewne fragmenty itp.) formą.
„Kazania świętokrzyskie” to zbiór ważny przede wszystkim dla tego że przedstawia on kazania pisane w języku polskim. Rękopis zawierał kazania na poszczególne...
Geneza czas i miejsce akcji Powieść Edwarda Redlińskiego „Konopielka” ukazała się w 1973 roku. Przyniosła ona autorowi wielką popularność a także prestiżową...
Wiersz „Do potomnego” Tadeusza Gajcego to niezwykle liryczny utwór w którym poeta buduje serię profetycznych obrazów. Podmiot próbuje...
Wiersz Juliana Tuwima „Prośba o piosenkę” ma charakter autotematyczny dotyczy twórczości i nadziei jakie wiąże z nią poeta. Utwór ukazał się...
Geneza „Pan Cogito” to jeden z najbardziej znanych tomów poetyckich Zbigniewa Herberta. Został on wydany w 1974 roku. Bohater liryczny – pan Cogito...
Wiersz Antoniego Słonimskiego „Smutno mi Boże” pochodzi z lat dwudziestych XX wieku. Tytuł i treść nawiązują do „Hymnu” Juliusza Słowackiego (znanego...
„Romantyczność” to jedna z najbardziej znanych ballad autorstwa Adama Mickiewicza. Poetycka opowieść dotyka problemu miłości odmiennego postrzegania świata...
„Cebula” to wiersz Wisławy Szymborskiej który przyjmuje formę intelektualnego konceptu. Poetka tworzy efektowne porównanie tytułowego warzywa i człowieka...
„Trzy słowa najdziwniejsze” to wiersz Wisławy Szymborskiej który stanowi filozoficzną refleksję nad naturą języka i jego relacji z rzeczywistością....