O przyjdź – interpretacja i analiza

„O przyjdź!” to wiersz Stanisława Koraba-Brzozowskiego wyrażający dekadencką tęsknotę za śmiercią i uwolnieniem od trudu egzystencji. Wiersz ma charakter erotyku, którego adresatką nie jest jednak kobieta, ale śmierć ukazana jako młoda, emanująca zmysłowością dziewczyna. Utwór został skonstruowany na zasadzie poetyckiej niespodzianki, tożsamość kochanki podmiotu poznajemy bowiem dopiero na końcu wiersza.

Tekst ma budowę dysharmonijną, pod względem składniowym dominują w nim urwane zdania i przerzutnie; ponadto poeta często stosuje pauzy, co może świadczyć o rozemocjonowaniu mężczyzny niecierpliwie oczekującego na ukochaną. Okazuje się jednak, że nie jest to stan erotycznego podniecenia, ale duchowego niepokoju, niemal gorączkowego pragnienia śmierci.

Śmierć została ukazana za pomocą personifikacji (dziewczyna staje się jej alegorią) i obdarzona cielesnością: posiada hebanowe włosy, zwiewną szatę, woń kwiatów i miękkie dłonie. Jej obraz jest niezwykle eteryczny, jawi się niczym romantyczna kochanka-anielica. Jednocześnie jednak postaci tej towarzyszą atrybuty przemijania: ma przyjść jesienią, w białej, pajęczej szacie, tchnie „wonią kwiatów, które mróz/krwawi” i kładzie przejrzyste dłonie na skroniach podmiotu.

Zmysłowy i erotyczny obraz śmierci ukazał poeta za pomocą licznych epitetów podkreślających jej kobiecość i delikatność. Taki wizerunek umierania świadczy o skrajnej rozpaczy i chorobliwych pragnieniach mężczyzny. Mamy tu do czynienia z całkowitą negacją wartości życia. Śmierć jawi się zaś jako fascynująca tajemnica, pociągająca swoją metafizyczną naturą i obiecująca nieziemskie doznania.