Unikalne i sprawdzone teksty

Rozmiłowała się ma dusza... – interpretacja i analiza

„Rozmiłowała się ma dusza...” to wiersz Jana Kasprowicza pochodzący z tomu „Księga ubogich” (1916). Liryk ma charakter poetyckiego wyznania podmiotu, który odczuwa głęboką więź z otaczającą go naturą. Wiersz posiada regularną budowę, o stałej ilości sylab i układzie rymów abab. Harmonijna struktura tekstu świadczy o wewnętrznym spokoju podmiotu oraz o tym, że dostrzega on również harmonię w świecie przyrody.

W wierszu mamy do czynienia z paralelizmem składniowym. Każdą strofę otwiera anaforyczne powtórzenie zdania „rozmiłowała się ma dusza…”, w trzecim wersie pojawia się zaś ta sama konstrukcja „gdy druh mój…”. Jest to figura stylistyczna właściwa dla poezji ludowej. Leksykalna warstwa tekstu została oparta o słownictwo z dwóch porządków: świata ducha („dusza”, „miłować”, „śmierć”) oraz świata natury.

Podmiot podkreśla niemal mistyczną więź pomiędzy tymi dwiema sferami. Człowiek jest tu nieodłączną cząstką przyrody i czerpie z niej duchową siłę, z kolei przyroda jest niejako obdarzona własną, niezależną duchowością. W wierszu mamy do czynienia z zestawieniem kontrastowych elementów świata. Cisza zderza się tu z głośnym dźwiękiem: „cichy szelest drzew” i „głośne odmęty fal”, a światło z ciemnością: „twórcze promienie zórz” i „przepastnej nocy mgły”.

Warto zwrócić uwagę na zastosowane w tekście epitety, ponieważ służą one nie tylko unaocznieniu tego, o czym się mówi, ale także są nośnikiem ukrytego znaczenia. Określenie „twórcze promienie zórz” odsyła do aktu boskiej kreacji świata, z kolei „przepastne mgły nocy” kojarzą się z piekłem i otchłanią. Słońce określone za pomocą pięknej metafory: „życia płomienny stróż” przywodzi natomiast na myśl anioła postawionego przez Boga na straży edenu.

Znamienne, że podmiot akceptuje oba te oblicza natury i oba miłuje; zarówno światło, jak i ciemność. Kasprowicz wyraża zatem afirmację świata we wszystkich jego przejawach. Zarówno szczęście, jak i cierpienie mają swoje miejsce w rzeczywistości. Podmiot swoim druhem nazywa delikatny „wiew” i słońce, ale też burzę i śmierć.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Niestatek Prędzej kto wiatr Jan...

Napisany przez Jana Andrzeja Morsztyna epigramat „Niestatek Prędzej kto wiatr ” znalazł się w pierwszej księdze zbioru poetyckiego „Lutnia” który...

Szewczyk Dratewka – streszczenie...

Streszczenie Żył sobie pewien szewczyk którego nazywano Dratewką. Zajmował się szyciem butów ale zajęcie to nie przynosiło mu zbytnich dochodów. Choć...

Inny świat – streszczenie plan...

Streszczenie Część I Powieść poprzedza dedykacja dla żony Krystyny i cytat z „Domu umarłych” Fiodora Dostojewskiego. Witebsk – Leningrad – Wołogda...

Do Justyny. Tęskność na wiosnę...

Wiesz Franciszka Karpińskiego „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” należy do najbardziej znanych przykładów polskiej XVIII-wiecznej liryki miłosnej. W...

Karol Wojtyła Wiersze – opracowanie...

Karol Wojtyła to postać niezwykle istotna dla dziejów świata w XX stuleciu. Trudno rozważać jego ostatnie ćwierćwiecze bez uwzględnienia Jana Pawła II. Zadumani...

Potęga smaku – interpretacja...

„Potęga smaku” Zbigniewa Herberta to wiersz który odnosi się do konkretnej sytuacji społeczno-politycznej Polski a mianowicie czasów PRL-u. Tekst...

Buba - streszczenie plan wydarzeń...

Streszczenie Życie Buby nieco różni się od życia jej rówieśniczek. Upływa jej ono na brydżu granym ze znajomymi dziadka oraz na krótkich chwilach...

Dziady cz. III – streszczenie...

Streszczenie Przedmowa Polska od niemal pół wieku jest ofiarą okrucieństwa bezwzględnych władców a zarazem krajem zamieszkanym przez ludzi gotowych do największych...

Przypowieść o talentach – streszczenie...

Streszczenie Królestwo Niebieskie porównane jest do człowieka który przekazał służącym majątek przed podróżą. Jednemu dał 5 talentów...