„Hymn świętego Franciszka z Asyżu” to utwór Jana Kasprowicza pochodzący z tomu „Salve Regina”, stanowiący niejako rehabilitację poety za bluźnierczy ton cyklu „Ginącemu światu”. Poeta nadal dostrzega tu zło świata i piętno grzechu, jednak udaje mu się przezwyciężyć religijne zwątpienie. W „Hymnie” podmiotem wiersza jest sam święty Franciszek, który niejako spowiada się Bogu w obliczu śmierci. Opowiada on o swojej trudnej drodze do nawrócenia, kiedy z bogatego i zepsutego młodzieńca przeistoczył się w ubogiego zakonnika.
Hymn stanowi niejako wykładnię franciszkańskiej filozofii. Święty pomimo cierpienia, które sprawiają mu stygmaty na ciele, kieruje do Boga pieśń pochwalną. Zakonnik dziękuje Stwórcy za porządek świata, w którym szczęście przeplata się z bólem. Akceptuje on i afirmuje rzeczywistość we wszystkich jej przejawach. W każdej cząstce świata dostrzega dobroć i miłość samego Boga. Ów pochwalny ton wyrażany jest za pomocą licznych epitetów podkreślających przymioty Stwórcy oraz dzięki wykrzyknieniom zachwytu. Jedność przeciwieństw – szczęścia i cierpienia podkreślają zaś zastosowane oksymorony.
Co więcej, franciszkańska wizja rzeczywistości opiera się na metafizycznej jedności wszystkich jej elementów. Zakonnik postrzega słońce, niebo, gwiazdy, a także wszystkie zwierzęta i rośliny jako swoich braci i siostry. Mamy do czynienia niejako z panteistycznym związkiem człowieka z naturą. Istota ludzka jest tu nieodłączną częścią przyrody i łączy ją z otoczeniem empatyczna więź.
W wierszu zostaje również kilkakrotnie wspomniana święta Klara, duchowa spadkobierczyni dzieła zakonnika z Asyżu. Utwór zamyka wizja śmierci świętego Franciszka, którą zakonnik nazywa swoją siostrą; w pełni akceptuje zatem konieczność umierania. Milczenie śmierci oddają liczne wielokropki w zakończeniu wiersza.