Opis dworku w Soplicowie rozpoczyna właściwą fabułę „Pana Tadeusza”. Umieszczenie go zaraz po „Inwokacji”, będącej przecież pochwałą rodzimego krajobrazu i prośbą do Matki Boskiej o przeniesienie ducha narratora w tę szczególną przestrzeń, przedstawia go jako niezwykle ważny element rdzennego krajobrazu Litwy.
Dworek w Soplicowie stoi na pagórku, wśród brzozowego gaju. Jest zbudowany z drewna, lecz podmurowany i pobielany. Barwa ścian kontrastuje z głęboką zielenią otaczających go topoli. Chociaż sam dom mieszkalny nie należy do największych, jest zadbany i bardzo starannie utrzymany.
Obok domu znajdowała się wielka stodoła. Przy niej stały trzy stogi użętego zboża, które nie zmieściły się do wielkiego zabudowania. W okolicy widać także wiele kop, a liczba pługów orających okoliczne ziemie dopełnia świadectwo o tym, iż okolica jest bogata w dobra, a majątek doskonale zarządzany.
Przy tym brama przybytku zawsze była otwarta, co miało zachęcać gości do odwiedzin.
Wnętrze dworku udekorowane było portretami wielkich postaci z historii Rzeczpospolitej. Kościuszko w czamarce krakowskiej wznosi oczy ku niebu, trzymając miecz; Rejtan siedzi pogrążony w smutku; Jasiński i Korsak stoją na szańcach Pragi. Tuż obok leżą „Fedon” i żywot Katona, a na ścianie wisi wspaniały zegar kurantowy, który wybija „Mazurka Dąbrowskiego”.
Tuż obok domu mieszkalnego rozpościerał się wspaniały ogródek. Wytyczone w nim ścieżki przecinały bujne grządki pełne trawy angielskiej i mięty. Dalej widniał też drewniany płotek.
Dworek w Soplicowie jest miejscem szczególnym. Stanowi on manifestację najważniejszych wartości – patriotyzmu, umiłowania tradycji, pracowitości, otwartości i gościnności. Chociaż jest skromny, urzeka pięknem i zadbaniem. Właśnie dlatego powracający z wielkiego miasta Tadeusz z wielką radością przekracza drzwi i nasyca wzrok pięknym obrazem, jaki doskonale pamiętał z młodości.