Charakterystyka porównawcza Danusi i Elzy | wypracowanie

Danusia Gawlikówna i Elza (Elżbieta) Jezierska to dwie główne bohaterki powieści Jadwigi Korczakowskiej pt. „Spotkanie nad morzem”. Obie mają po jedenaście lat i są rówieśniczkami. Danusia pochodzi z Torunia i w celu rekonwalescencji po przebytej chorobie przyjeżdża na wakacje nad morze, gdzie mieszka Elza, z którą w końcu bardzo się zaprzyjaźnia.

Danusia ma kochających rodziców i jest ich oczkiem w głowie. Na wiele rzeczy jej pozwalają, przez co dziewczynka staje się zarozumiała i egoistyczna. Elza utraciła rodziców będąc jeszcze maleńkim dzieckiem. W 1952 r. jej matka mieszkała u rybaków. Po jej śmierci małą Elzą zajęli się państwo Budziszowie, którzy obdarzyli ją miłością i zapewnili dach nad głową. Elza bardzo pokochała przybranych dziadków i czuła wobec nich respekt.

Oprócz pochodzenia dziewczynki różniły się wyglądem. Elza choć jest niewidoma od urodzenia, to na jej twarzy wiecznie gości pogodny, radosny uśmiech. Dziewczynka nie należy do piękności: „Buzię ma obsypaną piegami, lekko zadarty nos, jakby spłowiałe brwi, wypukłe usta, ostrą, prawie trójkątnie ściętą brodę. Jasne, gładko sczesane z czoła włosy przytrzymuje półkolisty grzebień, na szyję spada związany tasiemką warkocz. Oczy ma dziwne, tak bladoniebieskie, że wydają się prawie białe”. Elza była średniego wzrostu o szczupłej sylwetce. Niekiedy jej niebieskie oczy sprawiają wrażenie białych. Dziewczynka ubiera się skromnie i nie przywiązuje większej wagi do wyglądu.

Danusia z kolei dzięki pobytowi nad morzem nabrała wigoru i żywotności. Opaliła się, a jej cera nabrała zdrowego blasku i promienności. Pobyt tutaj korzystnie wpłynął na jej wygląd.

To co wyróżniało każdą dziewczynkę to wyjątkowa osobowość i cechy charakteru. Elza była bardzo pogodna i radosna, a także przyjaźnie nastawiona na innych. Była niewidoma od urodzenia, aczkolwiek nigdy nad sobą się nie rozczulała. Chciała, by inni traktowali ją normalnie. Największym dla niej problemem było to, że nie mogła uczęszczać do szkoły tak jak inne dzieci. Czuła się osamotniona i brakowało jej towarzystwa, ale wynikało to głównie z tego, że była nazbyt nieśmiała. To powodowało, że inne dzieci podchodziły do niej z dystansem i pewną rezerwą. Brak przyjaciół Elza starała sobie zrekompensować swą wybujałą wyobraźnią, przy pomocy której wymyślała sobie nawet własne bajki. Często też sobie podśpiewywała, chcąc rozpłoszyć przykre myśli.

Nauczyła się już radzić ze swym kalectwem i nie chciała, by ono w jakiś sposób ją ograniczało. Dlatego starała się cieszyć z każdego kolejnego dnia i czerpać z życia pełnymi garściami. Pomocny okazał się też kontakt z przyrodą – miłość do roślin i kwiatów zaszczepił w niej pewien nauczyciel. Od tej pory dziewczynka samotnie wybierała się do lasu, by zachwycać się nad przyrodą i poznawać ją innymi zmysłami niż tylko wzrokiem. W zdumiewający sposób nauczyła się też pogodnie znosić swą samotność. Była optymistycznie nastawiona do świata i bardzo go ciekawa, a także pełna pogody ducha. Starała się nie okazywać jak bardzo brakuje jej przyjaźni i kogoś bliskiego, z kim mogłaby o wszystkim porozmawiać. Jedyne czego pragnęła, to być normalną dziewczynką, z którą inne dzieci będą chciały się bawić.

I w końcu na jej drodze zjawia się Danusia Gawlikówna, która okaże się jej najbliższą koleżanką. Dziewczynka przyjeżdża nad morze na wakacje, a znajomość z Elzą okazuje się najlepszą rzeczą jaka mogła jej się przytrafić. Początkowo Danusia jako jedynaczka była typową samotniczką nie szukającą kontaktu z innymi, co wynikało w dużej mierze z jej charakteru i nazbyt roszczeniowego stosunku do świata i ludzi. Dziewczynka dystansowała się wobec innych przekonana, że tylko jej racje są najważniejsze. W efekcie często przemawiał przez nią upór i egoizm. Była zbyt niezależna i zadufana w sobie, aby mieć przyjaciół. Nie lubiła, by ktoś jej rozkazywał czy mówił co ma robić. Chciała natomiast zawsze być w centrum uwagi. Rodzice z powodu natłoku pracy zawodowej nie mieli czasu się nią zajmować. Danusia pozbawiona kontaktu i rozmów z rodzicami stawała się oschła i zamknięta w sobie. Dopiero poznanie Elzy i zaprzyjaźnienie się z nią otworzyło ją na świat i zmieniło jej stosunek do ludzi. Kontakt z Elzą i wspólne spędzanie czasu przewartościowało jej dotychczasowe myślenie o życiu. Danusia nauczyła się dostrzegać piękno nawet najdrobniejszych rzeczy, na które do tej pory nie zwracała uwagi. Po prostu nauczyła się cieszyć życiem. Stała się bardziej śmiała, wrażliwa i radosna, a w stosunku do innych – otwarta, życzliwa i przyjaźnie nastawiona. Historia niewidomej Elzy bardzo ją wzruszyła. Pomagając jej, Danusia nauczyła się odpowiedzialności, opieki i oddania, dzięki czemu zasłużyła na przyjaźń i zaufanie chorej koleżanki.

Przyjaźń jaka zrodziła się między bohaterkami miała korzystny wpływ na nie obie. Elza wyzbyła się wrodzonej nieśmiałości i nabrała większej pewności siebie. Ta cenna znajomość sprawiła też, że stała się osobą bardziej otwartą na innych. Dziewczynka zaczęła inaczej myśleć o sobie – przyjaźń z Danusią udowodniła, że nie jest tak beznadziejna i może znaleźć prawdziwą, oddaną, bliską przyjaciółkę.

W przypadku natomiast Danusi znajomość z Elzą zaowocowała tym, że dziewczynka potrafiła znaleźć radość płynącą z życia. Zmieniła swe dotychczasowe postępowanie i potrafiła wykrzesać z siebie znacznie więcej życzliwości i ciepła wobec innych.

Uważam, że obie bohaterki „Spotkania nad morzem” to postacie bardzo pozytywne. Elzę możemy cenić za jej ogromną chęć życia i wychodzenia naprzeciw swym ograniczeniom. Danusia zaś musiała przejść długą drogę, by móc pojąć co w życiu jest naprawdę ważne i o co warto zabiegać.