„Chłopi” Władysława Reymonta noszą wyraźne cechy powieści realistycznej. Pisarz stworzył w tym dziele niezwykle szczegółowy obraz wiejskiej społeczności i jej wewnętrznego zróżnicowania. Drobiazgowo przedstawił funkcjonowanie wsi na wszystkich znaczących poziomach: ekonomicznym, społecznym i religijnym. Reymontowi udało się pokazać istotę chłopskiej gromady – jej przywiązanie do ziemi, tradycji i wiary. Jednocześnie pisarz nie wykreował obrazu wyidealizowanego, ale wskazał również charakterystyczne dla tej warstwy wady: skąpstwo, chciwość czy nietolerancję dla inności.
Realistyczna metoda Reymonta jest widoczna na wszystkich poziomach dzieła. W warstwie językowej pisarz posłużył się zjawiskiem dialektyzacji, polegającym na imitowaniu gwar z różnych regionów Polski. W ten sposób powstał swoisty uniwersalny chłopski język, który wiernie oddaje koloryt lokalny, a jednocześnie nie zakłóca odbioru i nie zwraca uwagi na narrację. Na poziomie stylu Reymont zastosował technikę reportażowo-sprawozdawczą, dzięki czemu „Chłopi” stanowią niejako rejestr pewnego fragmentu wiejskiej rzeczywistości.
Realizm uwidacznia się również w konkretnym usytuowaniu czasoprzestrzeni, akcja powieści toczy się we wsi Lipce, w II połowie XIX wieku. W dziele można znaleźć drobiazgowe opisy wiejskiego krajobrazu, domów, zwyczajów, świąt, strojów i lokalnych tradycji. Co więcej, również postaci wykreowane są zgodnie z zasadami fikcji werystycznej. Maciej Boryna, Antek, Hanka czy Jagna to bohaterowie o pogłębionej motywacji psychologicznej, skomplikowani i prawdziwi w swoim działaniu i życiowych wyborach.