Unikalne i sprawdzone teksty

Dwa oblicza Polski przedstawione w III części „Dziadów” | wypracowanie

Jedna z najważniejszych scen trzeciej części „Dziadów” Adama Mickiewicza rozgrywa się w salonie warszawskim. Zakończona zostaje ona słowami Piotra Wysockiego, który, reagując na gniew swych przyjaciół wywołany postawą arystokracji, mówi: Powiedz raczej: na wierzchu. Nasz naród jak lawa, / Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, / Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi; / Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi. Polska, widziana przez pryzmat tej frazy, jawi się jako mająca dwa oblicza – jedno w postaci zimnej, twardej, suchej i plugawej skorupy, drugie - gorącej lawy.

Już sam sposób zajęcia miejsc przez gości salonu warszawskiego wskazuje na podziały istniejące wewnątrz narodu. Kiedy można byłoby przypuszczać, iż okrucieństwo zaborców i potrzeba walki za ojczyznę skłonią ludzi do wspólnego poszukiwania rozwiązań, jedna grupa zajmuje miejsca w centralnej części, a druga sytuuje się tuż przy drzwiach. Różnice dostrzec można już w języku, jakim porozumiewają się bohaterowie. Zgromadzeni wokół stolika mówią po francusku, zaś trzymający się na uboczu używają rodzimych słów.

Kiedy dochodzi do konfrontacji między osobami obecnymi w salonie warszawskim, różnice między nimi stają się oczywiste. Historia Cichowskiego wydaje się arystokratom zbyt brutalna i mało poetycka, toteż nie chcą podejmować tego tematu w literaturze. Zaznaczają, że polski naród lubi sielanki, uciekając od scen gwałtownych (Nasz naród scen okropnych, gwałtownych nie lubi; / Śpiewać, na przykład, wiejskich chłopców zalecanki, / Trzody, cienie - Sławianie, my lubim sielanki). Trzeba jednak pamiętać, że podczas wypowiadania tych słów setki młodych ludzi – Polaków – cierpiały w prowadzonych przez zaborców więzieniach. Przedstawiciele dawnej najwyższej warstwy społecznej narzekają także z powodu braku dworu, który mógłby wytyczać kierunek rozwoju kultury, decydować o tym, co wartościowe i pożyteczne. Słowa te brzmią szczególnie groźnie w kontekście wcześniejszych wspomnień, w których ludzie ci rozpaczali nad wyjazdem Nowosilcowa z Warszawy (był on głównym organizatorem balów, postacią scalającą ówczesne elity).

Obraz ludzi ukazanych w scenie VII dopełniają wierni poplecznicy carskiego urzędnika – Pelikan i Doktor – którzy przedstawieni zostali w części kolejnej. Stanowią oni skrajny przykład oportunizmu i lojalizmu (wręcz serwilizmu), gdyż bierność i niechęć do jakiegokolwiek działania zastępują bezwzględnym posłuszeństwem i gotowością do krzywdzenia rodaków. Wszystko to czynią, rzecz jasna, by zadowolić Nowosilcowa.

Drugie oblicze Polski – a więc gorący ogień ukryty pod plugawą skorupą – stanowią patrioci. Można ich znaleźć wszędzie – w salonach, wielkich miastach, małych mieścinach, wioskach oraz więzieniach. Główną cechą ich działalności jest pragnienie nierzucania się w oczy, pozostania w ukryciu. Tylko w ten sposób mogą przyczynić się sprawie ojczyzny i uniknąć osadzenia w celach. Z kolei część z nich stawia heroiczny opór nieprzyjacielowi, dzielnie znosząc kolejne tortury i odmawiając udzielenia jakichkolwiek informacji.

Chociaż patrioci, oglądani powierzchownie, mogą wydawać się mało wartościowi i niewiele znaczący – szczególnie w zestawieniu z arystokracją – tak naprawdę skrywają olbrzymią moc, która kiedyś doprowadzi kraj do odzyskania niepodległości i pozwoli zbudować nowy porządek.
Trzecia część „Dziadów” przedstawia dwoistą wizję Polski, a kryterium podziału jest stosunek przejawiany wobec zaborcy. W tym kontekście szczególnie celną puentą są słowa Piotra Wysockiego, które przywołane zostały na początku. Plugawa skorupa zostania pewnego dnia rozkruszona, a gorący ogień rozleje się, zmieniając obraz świata.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Sceny pojedynków w literaturze....

Pojedynki funkcjonują w kulturze od stuleci. Nie ma się czemu dziwić – starcie dwóch osobowości dwóch wojowników zawsze budzi emocje. Pojedynek...

List gończy wysłany za władcą...

Poszukiwany król Koryntu! W dniu 14 sierpnia bieżącego roku ze świata podziemnego zbiegł Syzyf. Pod pretekstem powrotu na ziemię i ukarania żony która nie...

Wenus z Milo – opis rzeźby

„Wenus z Milo” to jedna z najsłynniejszych rzeźb powstałych w antyku. Być może świat nigdy nie usłyszałby o niej gdyby nie przypadkowe odnalezienie jej przez...

Archaizmy w „Bogurodzicy” –...

Obecne w najstarszej części „Bogurodzicy” archaizmy są niespotykane w innych polskich tekstach wieków średnich. Świadczy to o bardzo wczesnym powstaniu...

„Młodzi” i „starzy” czyli...

Konflikt pokoleń jest czymś co w mniej lub bardziej wyraźnej formie ma miejsce od stuleci. Stary król powoli szykuje się na śmierć a dworacy skupiają się wokół...

Obraz rewolucji w „Przedswiośniu”...

Stabilne i spokojne życie jakie państwo Barykowie wiedli w Baku zostało zakłócone przez wybuch I wojny światowej. Wcielenie pana Seweryna do armii było szczególnie...

Funkcja mitu szklanych domów w...

W czasie podróży z Baku do Moskwy Seweryn Baryka opowiadał synowi jak wygląda Polska którą odwiedził w czasie wojny. Zgodnie z jego słowami na kształtowanie...

„Chłopi” jako epopeja

„Chłopów” Władysława Reymonta można nazwać epopeją wsi ponieważ ukazują drobiazgowy i sugestywny obraz tej warstwy społecznej. Reymont posługując...

Czuć kochać i cierpieć jak Werter...

Główny bohater „Cierpień młodego Wertera” należy do grona postaci literackich które niedyskretnie wymknęły się poza karty powieści i zaczęły...