Unikalne i sprawdzone teksty

Obraz arystokratów i rewolucjonistów w dramacie „Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego | wypracowanie

W „Nie-boskiej komedii” Zygmunt Krasiński dokonał wnikliwej i precyzyjnej analizy zjawiska, jakim jest rewolucja. Autor wykreował dwóch bohaterów – przywódców antagonistycznych obozów – którzy zdecydowanie wyróżniają się spośród reszty postaci. Pankracego i hrabiego Henryka można uznać za osoby reprezentujące zbiór idealnych, pożądanych cech charakteryzujących tak rewolucjonistę, jak i arystokratę. Jednak różnice między obiema stronami zarysowane zostały w znacznie szerszy sposób.

Wartości przyświecające obu stronnictwom przedstawiają bohaterowie w czasie rozmowy, jaką odbywają przed ostatecznym szturmem na twierdzę Świętej Trójcy. Pankracy opisuje cierpienie ludu, który traktowany jest przez arystokrację bez jakiegokolwiek szacunku. Poświęcenie ciężko pracujących robotników i wyzyskiwanej służby prowadzi jedynie do tego, że panowie są coraz bardziej zamożni, coraz lepiej się czują. Mężczyzna wspomina o chłopach goniących za zwierzyną, gdy szlachta bawi się w czasie polowania. Odrzuca go także porządek wprowadzany przez arystokrację – podkreśla, iż wszystko ufundowane jest na bazie korupcji, oszustw i wzajemnych powiązań. Z kolei hrabia Henryk wyraźnie zarzuca mu, że zmiana, którą chce wprowadzić, będzie jedynie pozorna, ponieważ rewolucja doprowadzi jedynie do cierpienia, a nowy ład okaże się pozorny (zabójcy panów wkrótce sami staną się panami). Podkreśla także ogrom korzyści czerpanych przez lud z istnienia arystokracji. Różnice widoczne są również w kwestii podejścia do religii. Dla buntowników chrześcijaństwo jest jednym z najważniejszych fundamentów starego porządku, toteż zwalczają je i burzą świątynie. Natomiast hrabia Henryk wciąż podkreśla rolę wiary, przypisuje jej szczególną rolę w kształtowaniu świata. Jednak Pankracy nie pozostaje mu dłużny i zwraca uwagę na bezrefleksyjne podejście szlachty do kwestii religijnych.

Obóz rewolucjonistów jest miejscem tętniącym życiem. Zgromadzeni w nim ludzie, w większości ubrani w czerwone czapki (czapki frygijskie – noszone m. in. w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej), z zapałem planują krwawą zemstę. Większości z nich nie towarzyszą głębsze przemyślenia – pragną jedynie działać. Zwracają się do siebie w określony sposób (Obywatelko, Obywatelu), z podejrzliwością patrzą na nieznane osoby. Można jednak odnieść wrażenie, iż siła ducha rewolucjonistów jest jedynie pozorna – napędza ich nienawiść i przeświadczenie o konieczności pomszczenia doznanych krzywd. Brak im natomiast jakiejkolwiek koncepcji, w myśl której przemodelują świat (tę ma jedynie Pankracy).

Arystokraci, czyli strażnicy dawnego porządku, także zostają ukazani w sposób krytyczny. Większość z nich drży ze strachu, pragnie negocjacji i gotowa jest zawrzeć układ z Pankracym. Nie czerpią siły z tradycji i wiary, część z nich zdaje się być zdeprawowana przez posiadane majątki. Sam dowódca wylicza ich winy, przez które muszą bronić twierdzy przed rozgniewanym ludem. Mówi o niewłaściwym wychowaniu, nieodpowiednim kształceniu i braku moralności. Nad arystokracją unosi się strach, w końcu postanawiają pertraktować z Pankracym (posłem zostaje Ojciec Chrzestny). Jednak gdy rewolucjoniści dostają się na dziedziniec, dawni panowie zostają bezwzględnie skazani na śmierć.

Rewolucjoniści i arystokraci, czyli dwie przeciwstawne siły, zostały przedstawione w podobny sposób. Krasiński uwypuklił ich wady, podkreślił fakt, iż żaden z walczących obozów nie jest ich pozbawiony, nikt nie ma czystego sumienia. To ich działanie zburzyło boski porządek, owocując obrazem rzeczywistości, przeciwko któremu się buntują, którego się boją.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

„Wesele” jako dramat symboliczny...

Wyspiański w „Weselu” posługuje się wyrazistymi symbolami które są nośnikami określonych znaczeń i funkcji. W dramacie odnajdziemy zatem symboliczne...

Sławomir Mrożek „Tango” -...

Bunt należy do najpopularniejszych wątków literatury światowej przynajmniej od czasów Rewolucji Francuskiej. Wcześniej zazwyczaj kładziono w kulturze nacisk...

Narrator i narracja w „Opowiadaniach”...

„Opowiadania” Tadeusza Borowskiego to utwór w którym autor zastosował interesującą metodę narracji i konstrukcję narratora. W cyklu przeważa opowiadanie...

Obraz szkoły w „Ferdydurke”...

Józio - główny bohater i narrator „Ferdydurke” - obudził się o dziwnej porze. Początkowo miał wrażenie że musi pędzić na dworzec. Dopiero po...

Hans Memling Sąd ostateczny –...

Przedstawiający sąd ostateczny tryptyk Hansa Memlinga powstał najprawdopodobniej w okresie między 1467 a 1471 r. Pierwotnie dzieło przeznaczone było dla jednego z florenckich...

Czy chciałbyś przenieść się...

Szarość przeciętność i jednakowość każdego naszego dnia który prawie niczym nie różni się od poprzedniego sprawia że często zapominamy że może istnieć...

Akademizm – cechy opis założenia...

Cechy opis założenia Akademizm to kierunek w sztuce który datowany jest na wiek XIX oraz część wieku poprzedniego. Malarstwo akademickie krytykowane było za zbytnie...

Charakterystyka porównawcza Danusi...

Danusia Jurandówna i Jagienka Zychówna to dwie bohaterki kobiece które pojawiają się w „Krzyżakach” Henryka Sienkiewicza. Już na pierwszy...

Problem winy na przykładzie „Króla...

Zdarza się że na bohaterach tragedii antycznej ciąży wina tragiczna zwana również hamartią. Wynika ona z nieodpowiedniej oceny własnej sytuacji ponieważ działając...