Interpretacja fresku Michała Anioła „Wygnanie z raju”

„Wygnanie z raju” autorstwa Michała Anioła to obraz, który tematycznie bezpośrednio odwołuje się do Biblii. Uwieczniona scena jest elementem fresku w Kaplicy Sykstyńskiej.

Uwieczniona scena to moment, w którym popełniający grzech pierworodny Adam i Ewa zostają wypędzeni z Raju. Podobnie jak „Stworzenie Adama”, obraz cechuje zarówno symetria, jak i zestawienie dwóch stron na zasadzie przeciwieństw.

Całość przedstawiona jest za pomocą dość jasnych barw, które zostały użyte przede wszystkim do odzwierciedlenia ludzkiego ciała. Lewa strona fresku pokazuje moment, w którym grzech pierworodny został popełniony. Prawa strona pokazuje efekt działań Adama i Ewy, którym jest ich wygnanie z rajskiego ogrodu.

Ważnym elementem obrazu jest postać węża, która ma kobiecą twarz i korpus. Wszystkie przedstawione postaci posiadają ciała, które są odzwierciedleniem ideałów antycznego piękna. Jest to zabieg charakterystyczny dla renesansu.

Postaci przedstawione są w jasnych barwach. Po prawej stronie znajduje się postać anioła, który wygania pierwszych ludzi z raju. Ubrany jest w czerwień, która może być odczytywana jako symboliczne przedstawienie jego władzy.

Uwiecznione postacie pokazują jak wielkim jarzmem jest kara za popełnienie grzechu pierworodnego. Adam i towarzysząca mu Ewa są zawstydzeni swoją cielesnością co stanowiło element boskiej kary. Przedstawienie dokonane przez Michała Anioła pokazuje, że ludzie przenieśli się spod gałęzi rajskiego drzewa na pustkowie. Takie przedstawienie sceny to odwzorowanie sytuacji człowieka. Artysta dał odbiorcy możliwość porównania życia przed popełnieniem grzechu pierworodnego oraz po nim.