Ojciec Paneloux to jedna z najciekawszych postaci „Dżumy” Alberta Camusa. Reprezentuje on religijny sposób interpretacji świata, a właściwie dwa różne style myśli chrześcijańskiej. Paneloux przechodzi bowiem w trakcie akcji powieści gruntowną przemianę.
Na początku jest on surowym jezuitą, który karci wiernych. Dżuma ma być karą bożą za występki – w tym sensie jest ona czymś dobrym. Bóg zsyła anioła zniszczenia, „pięknego Lucyfera”, by starł w proch grzeszników, a zostawił ludzi bogobojnych. W słowach Paneloux nie ma miejsca na wątpliwości – w czasie kazania wydaje się zawsze wiedzieć, co jest dobre, a co złe. Charakterystyczny jest jego ton wyższości – mówi o grzechach swoich wiernych, ale sam nie czuje się zaliczony w poczet grzeszników.
Później jednak następuje zmiana w duszy jezuity, która zostaje wyrażona w trakcie drugiego kazania. Między dwoma mowami Paneloux obserwuje bezmiar cierpienia, jaki staje się udziałem mieszkańców Oranu. Skłania go to do przemyślenia swojego stanowiska.
W trakcie drugiego kazania Paneloux nie oddziela się już od swoich wiernych. Używa zaimka „my” – zdążył bowiem zrozumieć, że nie jest lepszy od swoich sąsiadów. Ze słów Paneloux znika bezwzględna pewność, jaką przejawiał wcześniej. Przywołuje on przykłady „Don Juana w piekle” i śmierci dziecka. Dla wierzącego jest logiczne, że grzesznika spotyka kara. Ale dziecko jest niewinne, a i tak cierpi – w tym miejscu człowiek musi przyznać, że nie pojmuje logiki Boga. Jedyne co mu pozostaje, to wierzyć w mądrość Stwórcy i robić wszystko, by ulżyć cierpieniu bliźnich.
Kazania księdza Paneloux ukazują proces dojrzewania chrześcijanina. W czasie wygłaszania pierwszego z nich jezuita był już wybitnym intelektualistą. Brakowało mu jednak tego, co w chrześcijaństwie najważniejsze – miłości do drugiego człowieka. Dopiero w czasie kontaktu z chorymi pojął, na czym polega naśladowanie Chrystusa. Zrozumiał, że nie jest ono łatwe ani psychicznie, ani intelektualnie – świadectwem jego przemiany i wątpliwości, jakie jej towarzyszyły jest drugie kazanie.
„Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego szczegółowo przedstawiają kilka akcji dywersyjnych w których brali udział główni bohaterowie...
Juliusz Verne to według mnie jeden z najciekawszych pisarzy jacy żyli w XIX wieku! Była to epoka obfitująca w wielkich literatów – wtedy tworzyli Henryk Sienkiewicz...
Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w 1921 roku. Należał więc do pokolenia Kolumbów –owej grupy ludzi urodzonych w okolicach 1920 roku których los...
„Dekameron” Giovanniego Boccaccia to zbiór 100 nowel. Wśród nich znajdują się teksty przeciętne zwyczajnie dobre oraz wybitne. Przykładem dzieła...
Ludzie mawiają często że trzeba wielu lat by nauczyć się czym jest życie. Starsi ludzie wspominają że prawdę o świecie poznali podczas wojny zaś wiele osób...
Mityczny stwórca człowieka Prometeusz to postać która łączy w sobie pewne sprzeczności. Z jednej strony jest on altruistą który gotów jest poświęcić...
W „Księdze rodzaju” Bóg zalecił ludziom by czynili sobie ziemią poddaną. Dzisiaj możemy się zastanowić czy człowiek podołał odpowiednio temu zadaniu....
Przyjaźń uchodzi za jedno z najszlachetniejszych ludzkich uczuć. Przez stulecia różni filozofowie powątpiewali w miłość patriotyzm a nawet w same idee dobra i...
Baśń jest gatunkiem literackim częścią epiki. Często jest mylona zwłaszcza w języku potocznym z bajką. Bajki są jednak wierszowane a to co zazwyczaj mają na myśli...
