Rokoko – cechy, przedstawiciele, opis, założenia

Cechy, opis, założenia

Rokoko było kierunkiem, którego przejawy widoczne były zarówno w literaturze, jak i w sztuce. Jego pojawienie się datowane jest na koniec epoki baroku, a czas oświecenia czyli koniec XVIII wieku. Nazwa kierunku wzięła się od jednego z elementów, który użyty był w wyjątkowo ozdobnej architekturze owego czasu.

Całość kierunku cechuje przede wszystkim niezwykłe skupienie na estetyce. Dążeniem artysty wszelakich dziedzin było stworzenie dzieła zachwycającego dla odbiorcy. W sztukach plastycznych oraz architekturze ważna była również lekkość cechująca konkretne przedstawienia oraz budowle czy malarstwo. Tematyka poruszana przez sztukę nie była tematyką trudną. Twórcy rokokowi skupiali się raczej na tematach lekkich, które dawały możliwość pokazania niezwykłego smaku, estetyki owego okresu. Odwoływał się on również do antyku, co będzie widoczne także i w literaturze.

Podobnie jak i sztuka, która miała zachwycać, także i literatura miała podobne zadanie. Dzieła powstające w nurcie poruszały tematy związane z flirtem, miłością, erotyką. Gatunki, które wybierali ówcześni twórcy były bezpośrednim nawiązaniem do tych, które powstawały w starożytności. Ważnymi elementami twórczości były także wszelkie elementy związane z bukolicznym, sielankowym pokazaniem rzeczywistości.

Przedstawiciele

Malarstwo: Frncouis Boucher, Francesco Guardi.

Architektura: Germain Bouffard, Gille-Marie Oppenort.

Literatura: A. Pope, J. Szymanowski, F. Zabłocki, F.D. Kniaźnin

Rozwiń więcej