„Lucifer” to wiersz Tadeusza Micińskiego z tomu „W mroku gwiazd” (1902). Wykorzystuje on kluczową dla modernizmu metaforę smutnego szatana, ukazanego w podniosłym, tragicznym nastroju, z wykorzystaniem poetyki ekspresjonistycznej. Poetycki obraz stworzony przez Micińskiego obfituje w sensy ezoteryczne i okultystyczne. Poeta daje się również poznać jako erudyta nawiązujący do hinduizmu, antyku, chrześcijaństwa i magii tajemnej.
Mamy tu do czynienia z liryką roli, ponieważ podmiotem jest Lucifer, przywódca armii zbuntowanych aniołów. Pierwsze strofy tekstu przedstawiają echa kosmicznej batalii pomiędzy Bogiem i zastępem szatana, która skończyła się ostatecznym upadkiem anioła. Lucyfer wyjaśnia etymologię swojego anielskiego imienia („niosący światło”) i wspomina dawną potęgę. Status szatana określają liczne oksymorony, np. „ciemny wśród wichrów płomień boży”. Środki te oddają wewnętrzne sprzeczności Lucyfera – niezwykłą mieszaninę świętości i absolutnego zła.
Co więcej, szatan podkreśla swój kosmiczny rodowód, o czym świadczą np. metafory „komet król” czy „piorun burz”. Akcentuje również swój związek z piekłem („otchłań tęcz”), ogniem jako symbolem wojny („blask wulkanów”) i ziemią („pył pustyni”). Miciński tworzy niezwykle obrazowy wizerunek szatana dzięki licznym metaforom i porównaniom. Należy zwrócić uwagę, że nadają one wizerunkowi Lucyfera charakter ambiwalentny – szatan jest zły, ale jednocześnie zachwycający i fascynujący. Bije z niego wewnętrzna siła i potęga, swoisty magnetyzm zła.
Tekst ma budowę dysharmonijną, na poziomie składniowym pojawiają się przerzutnie, które utrudniają odbiór wiersza i zmuszają czytelnika do większej uwagi. Struktura utworu świadczy o dysharmonijnej wizji świata rozdartego między dwie walczące ze sobą siły dobra i zła. Lucyfer przez swoje przywiązanie do ziemi („mój duch łańcuchem skuty do ziemi”) czyni z niej teren zaciekłej wojny obu potęg.
Jednocześnie Lucyfer nosi wyraźne oznaki słabości – płacze nad sobą i jest „osamotniony”. Został bowiem skazany na wieczne cierpienie, izolację od światła i miłości Boga. Lucyfer w modernizmie stanowi pojemną i wieloznaczną metaforę bólu człowieka, jego uwięzienia w piekle własnego losu, rozpaczy i beznadziei.
U Micińskiego Lucyfer jest jednak nie tylko aktem całkowitej negacji i destrukcji, ale także fascynującego buntu. Przywodzi na myśl mitologicznego Prometeusza zbuntowanego przeciw bogom. Jako taki może być dla człowieka charyzmatyczny i pociągający.
„Dusiołek” należy do najbardziej znanych wierszy Bolesława Leśmian. Polski poeta wskrzesza w nim świat ludowych legend i podań. Czytelnik zostaje już na początku...
„Dżuma” to najsłynniejsza powieść Alberta Camusa. Jej głównym bohatera a także narratorem (co okazuje się pod koniec dzieła) jest lekarz Bernard Rieux....
Streszczenie Dziwny dom Na ulicy Wierzbowej 13 stał blok który miał 13 pięter. Raz przyszedł do niego listonosz który miał listy polecone dla mieszkańców...
Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Nike” pochodzi z 1926 roku. Był to okres fascynacji autorki japońską poezją haiku – i właśnie takim polskim...
„Biblia królowej Zofii” zwana inaczej „Biblią Szaroszpatacką” to jeden z ważniejszych zabytków istotny nie tylko z powodów religijnych...
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
Streszczenie Hej wysoko ci u nas technika stanęła wysoko... Pan młody posiadał leżące pod lasem laboratorium dwa reaktory oraz zakład chemicznej syntezy. Z kolei majątek...
Streszczenie „Balladyna” Słowackiego poprzedzona została listem dedykacyjnym który autor zaadresował do Zygmunta Krasińskiego. Nadawca przytacza zasłyszaną...
Geneza czas i miejsce akcji Opowieść o losach sierotki oraz krasnoludków rozgrywa się w kilku miejscach. Pierwszym z nich jest zamek krasnali który zamieszkują...
