„Lucifer” to wiersz Tadeusza Micińskiego z tomu „W mroku gwiazd” (1902). Wykorzystuje on kluczową dla modernizmu metaforę smutnego szatana, ukazanego w podniosłym, tragicznym nastroju, z wykorzystaniem poetyki ekspresjonistycznej. Poetycki obraz stworzony przez Micińskiego obfituje w sensy ezoteryczne i okultystyczne. Poeta daje się również poznać jako erudyta nawiązujący do hinduizmu, antyku, chrześcijaństwa i magii tajemnej.
Mamy tu do czynienia z liryką roli, ponieważ podmiotem jest Lucifer, przywódca armii zbuntowanych aniołów. Pierwsze strofy tekstu przedstawiają echa kosmicznej batalii pomiędzy Bogiem i zastępem szatana, która skończyła się ostatecznym upadkiem anioła. Lucyfer wyjaśnia etymologię swojego anielskiego imienia („niosący światło”) i wspomina dawną potęgę. Status szatana określają liczne oksymorony, np. „ciemny wśród wichrów płomień boży”. Środki te oddają wewnętrzne sprzeczności Lucyfera – niezwykłą mieszaninę świętości i absolutnego zła.
Co więcej, szatan podkreśla swój kosmiczny rodowód, o czym świadczą np. metafory „komet król” czy „piorun burz”. Akcentuje również swój związek z piekłem („otchłań tęcz”), ogniem jako symbolem wojny („blask wulkanów”) i ziemią („pył pustyni”). Miciński tworzy niezwykle obrazowy wizerunek szatana dzięki licznym metaforom i porównaniom. Należy zwrócić uwagę, że nadają one wizerunkowi Lucyfera charakter ambiwalentny – szatan jest zły, ale jednocześnie zachwycający i fascynujący. Bije z niego wewnętrzna siła i potęga, swoisty magnetyzm zła.
Tekst ma budowę dysharmonijną, na poziomie składniowym pojawiają się przerzutnie, które utrudniają odbiór wiersza i zmuszają czytelnika do większej uwagi. Struktura utworu świadczy o dysharmonijnej wizji świata rozdartego między dwie walczące ze sobą siły dobra i zła. Lucyfer przez swoje przywiązanie do ziemi („mój duch łańcuchem skuty do ziemi”) czyni z niej teren zaciekłej wojny obu potęg.
Jednocześnie Lucyfer nosi wyraźne oznaki słabości – płacze nad sobą i jest „osamotniony”. Został bowiem skazany na wieczne cierpienie, izolację od światła i miłości Boga. Lucyfer w modernizmie stanowi pojemną i wieloznaczną metaforę bólu człowieka, jego uwięzienia w piekle własnego losu, rozpaczy i beznadziei.
U Micińskiego Lucyfer jest jednak nie tylko aktem całkowitej negacji i destrukcji, ale także fascynującego buntu. Przywodzi na myśl mitologicznego Prometeusza zbuntowanego przeciw bogom. Jako taki może być dla człowieka charyzmatyczny i pociągający.
„Sonet IV O wojnie naszej którą wiedziemy z szatanem światem i ciałem ” autorstwa Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego przedstawia koncepcję ludzkiego życia...
Geneza Lew czarownica i stara szafa – to pierwsza część sagi „Opowieści z Narnii” autorstwa C. S. Lewisa która ukazała się w 1950 r. Inspiracją...
Streszczenie Powieść ukazuje losy trojga przyjaciół: Perełki Paragona i Mandżaro którzy spędzają wspólnie wakacje w małej leśniczówce położonej...
Geneza czas i miejsce akcji Powieść Edwarda Redlińskiego „Konopielka” ukazała się w 1973 roku. Przyniosła ona autorowi wielką popularność a także prestiżową...
Streszczenie Dawno temu był sobie pewien Mazur – bitny wojak który w niejednej potyczce walczył z wrogiem o Polskę. Stawał do boju z pogańskimi ludami. Z każdej...
„Heban” pozostaje pozycją szczególną w dorobku Ryszarda Kapuścińskiego. W opinii wielu krytyków jest on wręcz najwybitniejszym dziełem polskiego...
Streszczenie Historię Wielkiego Gatsby’ego opowiada czytelnikom Nick Carraway który był sąsiadem tytułowego bohatera. Latem 1922 r. Nick Carraway przeprowadził...
„Do Matki Polki” to wiersz Adama Mickiewicza który napisany został latem 1830 r. a więc na krótko przed wybuchem powstania listopadowego. Dzieło...
Streszczenie Akcja opowiadania rozgrywa się 15 lipca 1945 roku w Niemczech. Narrator przebywa w obozie dla byłych więźniów obozu koncentracyjnych. Tadek ze Stefanem...