Kultura sarmacka była zjawiskiem jedynym w swoim rodzaju. Połączyła ona rodzime tradycje Rzeczpospolitej z szeroko rozumianymi Wschodem i Zachodem, a obecne w niej idee republikańskie sprawiały, że dawna Polska nazywana była krajem złotej wolności. Późniejsze epoki brutalnie rozprawiły się z tym wytworem baroku, szczególnie mocno krytykując dość stereotypowy, choć nierzadko nieodbiegający od prawdy, obraz polskiego szlachcica.
Typowy szlachcic sarmata jest uosobieniem nadużyć i niewłaściwej interpretacji wzniosłych i pięknych ideałów. Wolność oznaczała dla niego samowolę, gościnność - pijaństwo, odwaga - skłonność do wdawania się w awantury. Postawy takie cementowane były nadmiernym przywiązaniem do tradycji, które znacznie ograniczało horyzonty myślowe szlachty, zamykając umysły na nowe prądy. Właśnie z tego powodu w Rzeczpospolitej, państwie szczycącym się wielką tolerancją, zaczęły narastać niepokoje religijne.
Andrzej Kmicic - główny bohater „Potopu” Henryka Sienkiewicza - jest postacią barwną i interesującą. Przemiana, jaką przechodzi w czasie rozwoju fabuły dzieła, pozwala odbiorcy skontrastować dwie postawy: zuchwałego hulakę i dojrzałego obrońcę ojczyzny. Obie z nich, co ważne, wynikają z wzorców kultury sarmackiej.
W pierwszych rozdziałach powieści Kmicic daje się poznać jako warchoł i okrutnik. Za sprawą bohatera i jego kompanii Lubicz staje się areną pijackich spotkań, co skutkuje zniszczeniem portretów Billewiczów. Porywczość chorążego orszańskiego sprawia, że okoliczna szlachta lęka się mężczyzny i jego towarzyszy. Któregoś dnia w Wołmontowiczach dochodzi do bójki, w wyniku której giną przyboczni Kmicica. Na wieść o tym główny bohater, nie myśląc ani sekundy, wydaje komendę najazdu na miejscowość. Dochodzi do krwawej walki, a zabudowania zostają spalone.
Andrzej Kmicic zraża do siebie czytelnika gwałtownością, brakiem poszanowania dla prawa, okrucieństwem i skłonnością do awantur. Opatrznie rozumiana wolność sprawia, że omal nie traci on tego, co stanowiło dlań wartość szczególną - uczucia Oleńki Billewiczówny.
Chorąży orszański jest postacią dynamiczną. W trakcie rozwoju fabuły przechodzi metamorfozę - staje się człowiekiem dojrzałym, rozsądnym, kontrolującym emocje i respektującym prawo. Fundamentami tej przemiany są miłość, patriotyzm i wiara.
Kmicic sprzed obrony Jasnej Góry to bohater budzący niechęć i owiany złą sławą -jego postawa jest uosobieniem negatywnych cech szlachcica sarmaty. Kształtowanie się takich postaw można przypisać zdecentralizowanej władzy, opieszałości sądów i innym chorobom dręczącym ówczesną Rzeczpospolitą. Nawet najszlachetniejsze wartości w obliczu rozprężenia i braku dyscypliny mogą być rozumiane opatrznie.
Kardynał Stefan Wyszyński należy do grona najwybitniejszych Polaków XX wieku. Uznawany był za przywódcę religijnego narodu ale również jego nieformalnego...
W 1906 roku miała premierę sztuka Gabriel Zapolskiej „Moralność pani Dulskiej”. W kontrowersyjny zarówno kpiarski jak i realistyczny sposób autorka...
„Rycerz wśród kwiatów” to namalowany w 1904 roku obraz którego autorem jest Leon Wyczółkowski. Opis Obraz przedstawia rycerza w niezwykle...
Władysław Reymont w powieści „Chłopi” bardzo trafnie przedstawia charakterystyczną dla wiejskiej społeczności hierarchię wartości. Pisarz pokazuje że wieś...
„Sonety krymskie” to cykl utworów napisanych przez Adama Mickiewicza. Bezpośrednia przyczyną ich powstania była podróż poety na Krym. Sonety posiadają...
Trzeci akt „Kordiana” rozpoczyna się sceną ukazującą przygotowania do koronacji cara Mikołaja. Zgromadzeni ludzie wypowiadają swoje sądy dotyczące nowego...
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów Edgara Degasa „Lekcja tańca” poświęcony jest ulubionemu tematowi artysty – baletowi. Ponieważ Degasa...
Mesjanizm był jednym z najbardziej wyrazistych prądów ideowych w dziejach polskiej myśli. Polacy szukali nadziei na odrodzenie podzielonego przez zaborców państwa...
„Kamieniarze” to niezwykle realistyczne przedstawienie pracy którego autorem jest Gustaw Courbet. Opis Powstały w 1849 roku obraz przedstawiał mężczyzn...