Kultura sarmacka była zjawiskiem jedynym w swoim rodzaju. Połączyła ona rodzime tradycje Rzeczpospolitej z szeroko rozumianymi Wschodem i Zachodem, a obecne w niej idee republikańskie sprawiały, że dawna Polska nazywana była krajem złotej wolności. Późniejsze epoki brutalnie rozprawiły się z tym wytworem baroku, szczególnie mocno krytykując dość stereotypowy, choć nierzadko nieodbiegający od prawdy, obraz polskiego szlachcica.
Typowy szlachcic sarmata jest uosobieniem nadużyć i niewłaściwej interpretacji wzniosłych i pięknych ideałów. Wolność oznaczała dla niego samowolę, gościnność - pijaństwo, odwaga - skłonność do wdawania się w awantury. Postawy takie cementowane były nadmiernym przywiązaniem do tradycji, które znacznie ograniczało horyzonty myślowe szlachty, zamykając umysły na nowe prądy. Właśnie z tego powodu w Rzeczpospolitej, państwie szczycącym się wielką tolerancją, zaczęły narastać niepokoje religijne.
Andrzej Kmicic - główny bohater „Potopu” Henryka Sienkiewicza - jest postacią barwną i interesującą. Przemiana, jaką przechodzi w czasie rozwoju fabuły dzieła, pozwala odbiorcy skontrastować dwie postawy: zuchwałego hulakę i dojrzałego obrońcę ojczyzny. Obie z nich, co ważne, wynikają z wzorców kultury sarmackiej.
W pierwszych rozdziałach powieści Kmicic daje się poznać jako warchoł i okrutnik. Za sprawą bohatera i jego kompanii Lubicz staje się areną pijackich spotkań, co skutkuje zniszczeniem portretów Billewiczów. Porywczość chorążego orszańskiego sprawia, że okoliczna szlachta lęka się mężczyzny i jego towarzyszy. Któregoś dnia w Wołmontowiczach dochodzi do bójki, w wyniku której giną przyboczni Kmicica. Na wieść o tym główny bohater, nie myśląc ani sekundy, wydaje komendę najazdu na miejscowość. Dochodzi do krwawej walki, a zabudowania zostają spalone.
Andrzej Kmicic zraża do siebie czytelnika gwałtownością, brakiem poszanowania dla prawa, okrucieństwem i skłonnością do awantur. Opatrznie rozumiana wolność sprawia, że omal nie traci on tego, co stanowiło dlań wartość szczególną - uczucia Oleńki Billewiczówny.
Chorąży orszański jest postacią dynamiczną. W trakcie rozwoju fabuły przechodzi metamorfozę - staje się człowiekiem dojrzałym, rozsądnym, kontrolującym emocje i respektującym prawo. Fundamentami tej przemiany są miłość, patriotyzm i wiara.
Kmicic sprzed obrony Jasnej Góry to bohater budzący niechęć i owiany złą sławą -jego postawa jest uosobieniem negatywnych cech szlachcica sarmaty. Kształtowanie się takich postaw można przypisać zdecentralizowanej władzy, opieszałości sądów i innym chorobom dręczącym ówczesną Rzeczpospolitą. Nawet najszlachetniejsze wartości w obliczu rozprężenia i braku dyscypliny mogą być rozumiane opatrznie.